bir süredir intihar etmiş insanların biyografilerini, haklarında çıkan haberleri, varsa bıraktıkları notları okuyup izliyorum. yok takıntı bu değil, intiharın kendisi.
ikinci, üçüncü denemesine bunu "başarmış" olanları o kadar fazla ki. tekrar tekrar denemişler. ölümden dönmenin, pişmanlık için yeterli olacağını sanırdım, olmamış. ucuna gidip, yine devam etmişler.
bu yüzden arkada kalanlara "neden anlamadınız", "nasıl engel olamadınız" gibi beylik sorular sormak, bu noktadaki insana, "ya ne kadar saçma bak hayat ne güzel, her acı geçer" gibi kendisinin tahminen bin kere okuyup milyon kere aklında tarttığı cümleler kurmak havanda su dövmekle eşit.
bu kol kırığı, karaciğer yetmezliği, böbrek kanseri gibi organik nedenleri de olan, "bir rakı masasına oturalım bir şeyin kalıyor mu" larla geçiştirlemeyecek bir problem.
aklından geçirenler: anlatın. anlatın arkadaşlar. yardım alın. daha iyi hissedeceksiniz.
