Türk toplumunda ve bildiğim kadarıyla batı kültüründe intihara iyi gözle bakılmaz. Bunda dini geleneklerin de etkisi var şüphesiz.
bense intiharın kesin bir biçimde mahkum edilmesini doğru bulmuyorum. İnsanı iradesi dışında bu dünyaya getirip daha sonra çıkış yolunu yasaklamak bana çok acımasızca geliyor.Bazı insanlar gerçekten dayanılması çok güç acılar yaşıyor olabilir. Bu insanlara intihar opsiyonunu yasak etmek büyük bir kötülük.
İntihar edenler genelde korkak olmakla suçlanır, denir ki bu insanlar hayatın zorluklarına göğüs germe cesaretini gösteremedikleri için kolay yolu seçmişlerdir. Bu gerçekten çok aptalca bir suçlama. İntihar etme kararı alıp bunu uygulamaya koymak öyle sanıldığı kadar kolay bir şey değildir. İnsanın en güçlü güdüsü yaşama iç güdüsüdür. İntihar eden kişi bu iç güdüsüne karşı savaşmak zorunda kalır.
Bir de İntiharın doğal bir ölüm olmadığı için kötü olduğunu söyleyenler var. Gelgelelim Doğal olmayan herşey kötü olmadığı gibi Doğal olan herşey de iyi değildir. İlaç kullanmak doğal değildir, modern tarım teknikleriyle üretilen besinler doğal değildir, uçağa binmek doğal değildir. Ayrıca doğal olan herşey de iyi olmayabilir. Mesela saldırganlık doğal bir dürtüdür ama iyi değildir. Bu hataya doğalcılık yanılgısı deniyor. Ayrıca David hume'un söylediği gibi insan hayatını kısaltmak doğal değilse uzatmak da doğal değildir. İntihara doğal olmadığı temelinde karşı çıkanlar tutarlı olmak adına doğal olmayan yöntemlerle ömrün uzatılmasına da karşı çıkmak zorundalar. Doğa ahlaki tartışmalarda yol gösterici bir klavuz değildir.
intiharın bencilce bir eylem olduğu da sıklıkla iddia edilir. Denir ki, intihar eden kişi geride üzüntülü bir aile bıraktığından davranışı ahlaken meşru değildir. İntihar eden kişinin yakınları elbette intihar olayından çok etkilenir, ölen kişi bu dünyayı arkasında çok büyük bir acı bırakarak terkeder. Üstelik intihar biçimdeki ölümün zamansız olması, şok etkisi yaratması vb. kendine has nitelikleri nedeniyle normal bir ölüme göre daha fazla acıya neden olacağı da söylenebilir. Yine intihar eden kişinin yakınları kendini suçlayabilir ki bu da acıyı katlanılamaz ölçüde artırabilir. Bütün bunlar doğru olmakla beraber bütün intihar vakalarını aynı kategorideki değerlendirmek yanlış olur. Bazı intihar kararları enine boyuna düşünmeden yaratacağı yıkım hesaba katılmadan nispeten daha önemsiz sebeplerle alınmış olabilir. Yine de insanlar bu dünyada öyle acılar yaşayabilir ki bu acılar yakınlarının tamamının yaşayacağı acıyı fazlasıyla aşabilir. Ayrıca acının yoğunluğunun belirli bir seviyenin üstüne çıkması kişiyi başka hiç birşey düşünemez hale getirebilir. İntihar yanlış da olsa intihar eden kişi o anda bunu görebilecek durumda değildir. bu yüzden intihar eden insanları bencillikle suçlamak haksızlıktır.
Sonuç olarak intihar aşılmaz görünen bir çaresizliğe tepkidir. Bu çaresizliğin boyutunu anlamadan, insanların neler yaşadığını bilmeden intihar edenleri kınamak sorunu çözmez. İntihar eden insanları korkaklıkla veya bencillikle suçlamak yerine insanların yaşadığı bu çaresizliğin nedenlerini anlamaya çalışsaydık belki daha fazla intiharın önüne geçilmiş olurdu.