İnsanlar. İnsan olmak güzel aslında. Sorun olamayanlarda. Tahammül sınırı gitgide daralmakta ve artık çıkmaza gelindiği hissedilmektedir. Bi kişiliğim insanları kabul ediyor, çok hayat dolu, neşeli ve yaratıcı olabiliyor ama diğer kişiliğim hep melankolik ve karanlıkta. Diğer tarafımla yaşamak çok zor çünkü insanları beğenmiyor. Hatta kendisini bile. Kimseye güvenemiyor, inanamıyor. Düşünmüyor da. Düşününce daha kötüsü oluyor. Farkında olduktan sonra herşey çok anlamsız ve de boş geliyor. Hep 2'li dönemlerde yaşamak zorunda olmak da yorucu.
