bir beceri, hayata dair en önemli becerilerden biri.
beylik bir giriş yapacağım, ince yazamadım doluyum biraz: türkler neden bu işte bu kadar kötü?
sık sık başıma geldiği üzre, bir hafta önce sevdiğim bir abimden "bizim oğlanı yurt dışına nasıl göndeririz?" mesajı aldım. bu kadar derli toplu değil elbet "bi staj ayarlayıver" diye girdi. kibarca bunun kolay olmadığını ama bu işi bilen, tecrübeli arkadaşlarla konuşup, toplu bir mail atacağımı söyledim.boş yapmayıp yardımcı olacak seçme adamlara elemanı da ekleyip sordum. sağolsun o kadar yardımcı oldular. hayvan gibi meşgul adamlar işlerini bırakıp o kadar güzel, uzun uzun yazmışlar ki, alt alta koy, yurtdışı eğitim broşürü diye bas.
ya kardeşim, bir satır "teşekkürler, okudum, allah razı olsun" cevabı mı yazılmaz? bunlar uğraşsan biraraya getiremeyeceğin tecrübelerden insanlar, içlerinde saati bilmemkaça çalışan var, tek tek kafa yorup anlatmışlar. yok. sonra baktım babası başka bir grupta komikli video falan paylaşıyor, "abi ne oldu okudunuz mu maiileri" dedim "aldım aldım rahat ol" diye cevap veriyor. dedim siz bu iletişim becerisiyle zor gelirsiniz.
yazılana, anlatılana değer yok. kendi hiç yapmayınca, başkasınınki değersiz, kolay geliyor. iletişimin öğrenilebilir, geliştirilebilir, kuralları olan bir yeti olduğunun farkında bile değiller.
koca şirkettekilerin yarısı "reply all" nedir bilmeden yaşar mı ya! o "to" kısmına kim, "cc" kısmına kim eklenir? bunlar madem eklenmiş benim kime cevap vermem gerek? insan hiç mi merak etmez be! koca adamlar "konu" kısmına ne yazacağını bilemiyor. "kurtadam bey bilginize" diye konu mu olur öküz. zaten bana gönderiyorsun.
okullarda boktan boktan şeyler öğreteceklerine bunları öğretseler ya. bir konuşmaya nasıl başlanır, bir istek nasıl belirtilir, bir konuşma nasıl sonlandırılır. misal eskiden "mektup" konusu vardı, 'adres zarfın neresine yazılır'dan sayfa düzenine kadar. inşallah hala yoktur, yerine eposta adabı koysalar ya...
neyse, bu kimbilir kaçıncı benzeri vaka, bir yeni tövbeye vesile oldu. çok güzel.
İnsanlar arasında bilgi, duygu, düşüncenin, yazılı, sözlü, fiziksel, mimik, bakış gibi aklınıza gelebilecek her türlü yöntemle karşılıklı aktarılması/alışverişi.
Kendi ihtiyaçlarımızı, duygularımızı, beklentilerimizi dürüstçe tanımlayabildiğimiz ölçüde; kendi iç dünyamızla gerçekten ilişkide olduğumuz ölçüde sağlıklı iletişim kurabiliriz. Yani iletişim becerilerimizi geliştirebilmek önce kendimizi tanımaktan geçiyor; ne istediğimizi başkalarına net olarak aktarabilmek için… Kendisi ile iletişim kuramayan bir insanın başkalarını tanıması ya da anlaması ne kadar mümkün olabilir?
İletişimin diğer önemli bir unsuru ise dinlemek. Dinlediğimizde karşımızdaki kişinin dilini anlamaya başlarız. Her insandan öğrenebileceğimiz bir şeyler vardır. Doğru iletişim kurduğumuz zaman da karşımızdakine dilimizi öğrenme fırsatı veririz.
Ve gözlemlemek. Duygularımız biz farkında olmadan beden dilimize yansır. İçimizde yaşadığımız duyguyu saklayıp rol yapmaya zorlasak dahi gözlerimiz, mimiklerimiz, duruşumuz bizi ele verir. Karşımızdaki insanı da gözlemlediğimizde davranışının hangi duygu kaynaklı olduğunu daha iyi anlayabilir ona göre tutum sergileriz.
İnsanlarla yaptığımız sohbetlerin etkili ve zevkli olabilmesi için; - Yüzümüzde ve ses tonumuzda tebessüm olsun, - Konuştuğumuz kişiye sıkça ismi ile hitap edelim. İnsanın ismini işitmesi kendisini önemli hissettirir. - Sohbet esnasında konuşma ve dinlemeyi dengeleyelim.
Maalesef ki ilişkilerimizde çoğunlukla iletişimin gücünü unutuyoruz. İyi düzeyde iletişim kurmak bizleri, yaşamın birçok alanında başarılı kılacaktır. “Trip” denilen iletişim kanserine yakalanmamanız dileği ile…
ortalama iq'su olan insan boşlukta yayın yapan kimsenin de yapmadığı zamanlarda yayın yapan insana derki artık yayın yapmak isteyen insanlar var sana da söylemeye çekiniyorlar der. başka hesapların arkasından çok yayın yapıyorsun demez. insan gibi söylesen kırmasan karşında anlayacak insan var. zaten çoğunlukla orada bulunan kişilerin hatrına yapan insanı kırmak ayıptır.
iletişim bütün canlıların yapabildiği çok basit bir mekanizmadır.
fikir, bilgi veya duyguların işitsel, görsel veya başka yollarla karşı tarafa iletilmesiyle kurulan köprü. evet köprü. şimdi bu bir köprüyse ne olması gerekiyor, geri dönüş. her gidişin bir dönüşü vardır muhakkak. fakat nedense bizim memlekette bu köprü 15 temmuz gecesi tek tarafı trafiğe kapatılan boğaziçi köprüsü gibi. şöyle;
- hocam ben bu işten bıktım ya, esnek mesai diye diye ciğerimi esnettiler. + oo sen ne diyorsun biz sabahlıyoruz bazen işyerinde.
- abi geçen gün ayak parmağım çatladı yürüyemiyorum. + ya o bi' şey mi be olm, ilkokulda benim kolum kırılmıştı. ama var ya bütün okula imzalattım ehuehe...
örnekler çoğaltılabilir. peki bu nedir? dert anlatıyoruz dert. gönül ister ki güzel şeyler anlatalım, evlenip çoluk çocuğa karışacağımızı bildirelim. gerçi o zaman da "oho ben evlendim de n'oldu, hanım aldatıyor" diyecek tiplersiniz. ey anlaşılması güç türk halkı, biri gelsin bir şey desin de direkt kafamdakini anlatayım zaten iletişim de bunun için vardır, diye mi düşünüyorsun? bu durumu biraz gözlemleyeyim gerçekten yaygın mı göreyim diye iletişimde son zamanlarda sessiz kalmaya çekinmeyen, lafı kesildiğinde ısrarla devam etmeyen, tabiri caizse torpille işe girmiş yeni mezun gibi davrandım. bu 28 günlük aşırı bilimsel deneyimde görülmektedir ki herkes beni iki kat daha seviyor, bir derdi olan bana anlatıyor. anlatıyor derken "nasılsın" diye sorup "abi eh işte ya bizim şu iş boka sard..." cümleme czn burak gibi satırı koyup başlıyor anlatmaya; diş hekimleri çok para kazanıyormuş da kiracısı iki gün sonra yatırmış da...
sims gibi düşünürsek, çevremdeki herkesle ilişki barımı fulledim. fakat yaşama sevinci barım boşaldı. bar demişken, şimdi bar açma hayalimden bahsetsem batırdığı konfeksiyon atölyesini uzun uzun anlatacak biri vardır mutlaka.