fikir, bilgi veya duyguların işitsel, görsel veya başka yollarla karşı tarafa iletilmesiyle kurulan köprü. evet köprü. şimdi bu bir köprüyse ne olması gerekiyor, geri dönüş. her gidişin bir dönüşü vardır muhakkak. fakat nedense bizim memlekette bu köprü 15 temmuz gecesi tek tarafı trafiğe kapatılan boğaziçi köprüsü gibi. şöyle;
- hocam ben bu işten bıktım ya, esnek mesai diye diye ciğerimi esnettiler. + oo sen ne diyorsun biz sabahlıyoruz bazen işyerinde.
- abi geçen gün ayak parmağım çatladı yürüyemiyorum. + ya o bi' şey mi be olm, ilkokulda benim kolum kırılmıştı. ama var ya bütün okula imzalattım ehuehe...
örnekler çoğaltılabilir. peki bu nedir? dert anlatıyoruz dert. gönül ister ki güzel şeyler anlatalım, evlenip çoluk çocuğa karışacağımızı bildirelim. gerçi o zaman da "oho ben evlendim de n'oldu, hanım aldatıyor" diyecek tiplersiniz. ey anlaşılması güç türk halkı, biri gelsin bir şey desin de direkt kafamdakini anlatayım zaten iletişim de bunun için vardır, diye mi düşünüyorsun? bu durumu biraz gözlemleyeyim gerçekten yaygın mı göreyim diye iletişimde son zamanlarda sessiz kalmaya çekinmeyen, lafı kesildiğinde ısrarla devam etmeyen, tabiri caizse torpille işe girmiş yeni mezun gibi davrandım. bu 28 günlük aşırı bilimsel deneyimde görülmektedir ki herkes beni iki kat daha seviyor, bir derdi olan bana anlatıyor. anlatıyor derken "nasılsın" diye sorup "abi eh işte ya bizim şu iş boka sard..." cümleme czn burak gibi satırı koyup başlıyor anlatmaya; diş hekimleri çok para kazanıyormuş da kiracısı iki gün sonra yatırmış da...
sims gibi düşünürsek, çevremdeki herkesle ilişki barımı fulledim. fakat yaşama sevinci barım boşaldı. bar demişken, şimdi bar açma hayalimden bahsetsem batırdığı konfeksiyon atölyesini uzun uzun anlatacak biri vardır mutlaka.