vapur iskelesi, alt geçit, turşucular, balıkçılar, lokma tezgahı, taze çekilmiş türk kahvesi, mısır çarşısı, motor iskelesi, otobüs durakları. her zaman çok kalabalık, her zaman çok karışık. kendine has olan şey belki bir karmaşa.
her nekadar akp iktidarı 2008 yılında, ufak politik hesaplardan dolayı resmen ilçe olmaktan çıkarmış olsa da, tanım olarak istanbul'un tarihsel anlamda merkez ilçesi.
hayatımın 15 yılı, bütün çocukluğum ve ergenliğim boyunca eminönü-fatih arasında sınır olan caddede, her sabah güneş'in şiirsel süleymaniye silueti ardından doğarken eminönü'nüyü aydınlatmasını, hayat vermesini keyifle izledim. yeri ayrıdır bende. çocukluğum, ergenliğim her bir sokağını tek tek arşınlayarak geçti.
eminönü, yaklaşık 2600 yıllık tarihi; ki bazı araştırmalar bu tarihi daha da geri götürmeye başaldı; bizans'ın osmanlı'nın; yani devrin dünya devleriin başkenti, saraylarını barındıran ilçe. üzerinde kesintisiz yaşam olan bir kent; ilçeden öte. tarihi boyunca sayısız deprem, yangın, savaş, işgal, salgın gibi binbir badire atlatmış bir kent. bütün bunlara rağmen halen cıvıl cıvıl yaşayan bir kent. binlerce şiire, romana, filme konu olmuş bir kent; çünkü ne de olsa eminönü aslında istanbul'un ta kendisi.
belki gece nüfusu şu anda düşük olabilir. ancak gündüzleri nüfusu milyonu bulan; her ne kadar çıkarılma riski olsa da unesco dünya mirası listesinde bulunan, hangi birini sayayım, sarayları mı? çarşıları mı? tahtakale'yi mi? anıtsal camileri-kiliseleri mi? her adımda yeni bir soluk aldıran renkli sokaklarını mı? türkiye'nin ilk üniversitesi'ni mi? mahmutpaşasnı mı? saray burnu'nu mu? sirkecisini mi? unkapanını mı? hangisini saysam bitmeyecek birçok değeri barındıran bu ilçenin ilçe özelliğinden çıkarılması için gece nüfusu yeterli bir kriter olamaz.