Şiire rengini veren mücadeledir. Her türlü zorba, zalim ve halkın üzerine tebelleş olmuş kişi, kurum ve iktidarlara karşı mücadele. Şiirde kendini bariz bir şekilde gösteren ve diğer dizelerin bayrağı olabilecek üç yer var: 1.”varsın zındanların uğultusu vursun kulaklarımıza yaşamak bizimçün dokunaklı bir şarkı değil ki.” Dikkat edilirse şiirin başından buraya kadar ki kısımda azme, mücadeleye, yılgınlık gösterilmemesi gerektiğine, dava uğruna çekilecek sıkıntıların normal olduğuna dikkat çekilmiştir. Bu iki dize bu açıdan bir özet gibidir. Varsın zindanlarda tek başımıza olalım, sesizliğin uğultusu çınlasın kafamızın içinde...ne çıkar? Biz hayatı dokunaklı bir şarkı gibi görmüyoruz ki duygularımızın ağırlığı altında ezilip yıkılalım. Biz zaten hayattan güller çiçekler beklemiyorduk ki kavgamızdan şikayet edelim.
2.”yazık ki uzaktır kuşları, sokaklarıyla bizim olan şehir” Burada ağır bir hüzün var. İnsanın içini titreten çoğu kez gözlerimi ıslatan bir hüzün. Mücadele ediyoruz, yılmıyoruz, yıkılmıyoruz da. Ama etrafımızda ne halden anlayan ne de bir el uzatan. Uğruna savaştığımız halk bile kavgamızdan habersiz. Kavgadan vazgeçmeyen ama zafersiz neticeyi de sezebilen bir yürek. Ve buna sadece bir sitem, bir ah.
3.”ölüyoruz, demek ki yaşanılacak...” Bu da final. Kavganın geçici bir mağlubiyeti. Ölüyoruz. Ama bizden sonrakiler yaşayacak. Bu açıdan zafer. Uzakta kalmış olsa da şehrimiz, o kuşları ve sokaklarıyla bizim olan şehrimiz, biz o sokakları ve kuşları göremeyecek olsak da birileri varacak o şehre, birileri bizim yerimize yaşayacak.