istanbul'a taşınmadan önce heyecanlıydım. taşındım ne beklentimi buldum ne de heyecan kalmadı. sahne alırız diye grup kuruyorum iki akor basmayı bilen adam sanki paul gilbert'miş edasıyla ego kasıyor. çaldığı şarkıları tek elimle kolaylıkla çalacağım adamı gruba aldığım için şükredeceğine mekanla yaptığım anlaşmayı bozuyor. mekan sahipleri de ayrı egolu. verdikleri zaten 3-5 kuruş para onu da burnumuzdan getiriyor. daha çok paraya daha dandik yerlerde çalıyorlar izmir'de.
şehrin insanları da ayrı tırt. rock barda peçeteyle istek göndermek nedir yahu. haftalar öncesinden repertuvar hazırlanır stüdyoya girilir provalar yapılır günü gelir sahneye çıkılır ve sanat icra edilir. sahne alan extra zaman koparabilirse o zaman istek alır. listede 7 şarkı var daha 4. şarkıya geçmemişiz lavuk sahneye peçete atıyor ağzında da sigara. gitarı geçircen kafasına. puf.
ben bu şehirde umduğumu bulamıcam sanırım. ya da acele edip piyasayı yoklamadan mı daldık bu işe bilemiyorum. ankara'da da grup kültürü var oraya mı göçsem diye düşünmüyor değilim. anlayacağınız geldiğime şimdilik pişmanım istanbul'a. ama yarın ne olur bilemem. sabredip görcez.
sınırları zorlamak lazım bazen de. çabamızı gösterelim bakalım hayat bize neler bahşedecek.
