Lise yıllarım. Öğle arası yemeğinden hemen sonrası. Masumane bir şekilde lavaboya gitmiştim ellerimi yıkamak için. Lavabo duman altı... Artık ne kadar sigara içildiyse, nefes bile zor alıyorum. Şans bu ya, hoca baskın yaptı lavaboya. Ben dahil içerideki herkesi sıraya dizdi. Bağırış çağırış, azar filan derken sonunda sıra geldi kimin sigara içtiğini bulmaya. Alkolmetreye üfleyen sürücüler gibi tek tek üfletme gibi bir fikirle geldi kendileri. Üfleyen geçiyor... Sıra bana geldi tabi. Ben ve o yere batasıca gururum reddettik üflemeyi. “Ben üflemem hocam” dedim. Ardından ise yedim tokat üstüne tokat. Yine de üflemedim. Uzun lafın kısası içmediğim sigara yüzünden dayak yedim. Ve ilk defa dayak yediğim için ağlamıştım. Bu da böyle bir anımdır.