gencecik ablalardan oluşan isviçreli heavy metal grubu. birkaç demo çıkarttıktan sonra, 2 albüm piyasaya sürmüş durumdalar.
2015'te kurulmuş bir grup olarak, ilk albümlerini 2 yıl içinde burning witches olarak çıkartmışlar. bu ilk albümden önceki demolarından biri almanya'da "ayın en iyi demosu" seçilmiş ve fanzinlerde kendine yer bulmuş. bi' tarafları kalkmış mı; sanmıyorum. ritim gitarist alea wyss'ın yerine, henüz 20 yaşında olan sonia nusselder'ı getirmişler. diğer grup elemanları sabit kalmış. zaten, solistleri seraina telli'nin konser videolarından da anlaşılabilecek, doğal bir sahne hakimiyeti var. mavi saçlarına, kulak üstleri kazınmış kafa derisine ya da bembeyaz giyindiği zamanlardaki ışıltısı na değil, sesine güvendiği belli oluyor. hoş, bazı tizlerde fena halde s.o.s. veriyor bana göre ama bu seviyedeki heavy metali başarıyla götürebileceği bir grupta bulunduğunu düşünüyorum.
2. ve şimdiye kadarki son albümleri hexenhammer 10 gün kadar önce (hem de nuclear blast tarafından) satışa sunulmuş. 2 bonus şarkıyla birlikte 14 şarkı içeren albüm, kendilerinin de içinde bulunduğu "modern heavy metal" dahilinde düşünüldüğünde bile hafif başlıyor. executed, don't cry my tears ve dungeon of infamy (gerçi bu şarkı, intro olarak düşünülmüş gibi görünüyor) gibi gıy gıylardan sonra, albüme adını vermiş hexenhammer'ın manowarvari, bol distortionlı, yer yer power metal rifflerine de gülücük atan ritmi sahne alıyor. albümün buraya kadarki bölümü sanki hem solist telli'yi tanımak hem de burning witches'ın nasıl bir grup olduğunu özümsemek için yapılmışa benziyor. hexenhammer ise, "tamtamları çalıyorum ve başlıyoruz, hazır mısınız?" diyor gibi geldi bana. telli'nin vokali bu şarkıda yer yer scream vokal çizgilerine kadar geliyor ama hem şarkıyı mahvetmemek için hem de kendi scream'ine pek de güvenmediği için bundan vazgeçtiğini hissettim ben. grup olabildiklerini düşündüm ve sevindim. possession, güçlü çift crosslu ritmiyle ve kısacık da olsa müthiş hissettiren solosuyla albümün gizli hazinelerinden olmuş. man-eater'ın başındaki ağız şapırdatan telli'ye feministler bayılacaktır. şarkı da zaten thrash riffleriyle başlıyor ve telli'nin ritmi önemsemeden konuşmasıyla akıyor. albümün sürprizi ise, metalin tanrılarından olan ronnie james dio'nun sesinden dinlenildiğinde moral barını tamamen dolduran holy diver. bu efsaneyi coverlamayı telli'nin öne çıkma çabası olarak değil, grubun tamamının "şarkıyı çalabiliyoruz ve bunu da göstermek istiyoruz" çığlığı eşliğinde dinlemenizi öneririm. soloyu fene atmamış romana kalkuhl. albümü holy diver üzerine kurgulamamalarına da bayıldım. kimi yeni metal grubu, eski efsanelerin birkaçının coverlarını yeni albümlerine doldurup bu şarkılarla prim yapmaya çalışıyor. bu aslan parçaları ise, sadece "çalabiliyoruz. biz de varız bu piyasada" demek istemişler.
son albümleri özelinde, ileride başarılı bir grup olacaklarını hissettirrdi bana burning witches. tamamı kadınlardan oluşan metal grubu sayısının oldukça az olduğu metal piyasasında, 40 yıl sonra kendilerinden "yeni girlschool" olarak neden bahsetmeyelim ki? telli'deki "grup hissiyatı" olduktan sonra, burning witches ufak tefek eleman değişiklikleriyle uzun yıllar "biz de varız" diyebilecek potansiyelde. heavy'nin hafif alt türlerini seviyorsanız, burning witches aklınızın bir köşesinde yer edinsin. odin de yollarını açık etsin bu gencecik ablaların.