16. yüzyıl resimlerinde ve çizimlerinde yaygın olarak kullanılan, bir figür veya nesnenin resimsel düzleme paralel olarak gösterilmediği, ancak ona eğik bir açıyla yansıdığı ve çarpıtıldığı bir perspektif tekniğidir. izleyici, resme aynı eğik açıyla bakarsa, oluşan optik biçim bozulmasını çözer.
ilk anamorfoz resimler leonardo da vinci tarafından yapılmıştır, lakin klasikler arasında en ünlü olanı hans holbein’in tablosudur.
anlık bakıldığında anlam verilmeyen nesnelere bakmaya devam etmek, ilk bakışta görme yetiniz ile tanımlayamadığınız, direkt olarak bir biçemi olmayan ''şeyi'' özel bir bakış açısı algılayarak görmektir.
bakmak anlık gerçeklik iken, görmenin yakalanan ve zamana yayılmış bir simgeseldir.
yamuk bakmaktır der slavoj zizek. görene kadar, anlamlı kılana dek değiştirilen bakışın açıları gerçek ile temellendirilmez. önce manasız gözüken bir duvar resmine gözünüzü kısıp kafanızı eğerek bakmanız onu anamorfik bir cisim yapar, kötü/iyi olarak konumlandırdığınız kişinin eylemine hiç olmadığınız bir taraftan zıt olanı/tamamen diğerini görmek yine öyle.