Güzel ders anlatan öğretmendir. Aksi halde görünüşüyle öğretmenliğini niteleyemeyiz.
Bana göre antropoloji hocamdır. Hocama sesleniş: Aldığın para kuruşu kuruşuna helal hocam senin. Her ne kadar ideolojimi beğenmeyip bana yardım etmemiş olsanda ders anlatışın mükemmeldi.
benim gibi adam için, olacak iş değil, ama ortaokuldaki din öğretmenim.
çok güzel bir adamdı hem de. bedrettin'di ismi. hakkaten nur yüzlü, orta yaşlarda, akça pakça bir adam. derslerinde "hocam x sınavın yazılısı var bıraksana çalışalım" derdik, izin verirdi, "hocam bi müsaade etsene erken çıkalım, teneffüste potaları kaptırmayalım" derdik, tamam derdi. anlattığı zaman da anlatır, güzel güzel dinletirdi. uhud tatsızlığını, bedir kavgasını, film gibi resmederdi adam, çok severdik. garibandı. yürüyoruz, bir tatlıcının vitrinine bakarken denk gelmiştik bir gün. adamcağız, elleri arkasında birleştirmiş, maç izler gibi, bildiğin bakıyor tepsilere. baya bir durup baktık, yok. ne içeri giriyor, ne gidiyor. ayrılmasını bekleyip koşup içeri girmiş, ertesi gün de dersi var, bir kilo baklava yaptırıp çıkmış, ertesi gün ders bitiminde "hocam içimizden geldi" deyip vermiştik, gözleri dolmuştu "sağolun çocuklar, çok severim, evdekiler de çok şaşıracaklar, hay allah..." derken bir hal olmuştu.
şimdi bizim böyle bir insana yaptığımız şeye bakın. bir gün sözlü yapıyor bedrettin bey, "x bey evladım, peygamberimiz hangi yılda doğmuştur?" sınıfın her yerinden çığlık kıyamet kopya yağıyor "five hundred and seventy one!", "five hundreeed!", "five, five!", x diyor ki "571, hocam", "aferin yavrum, 10 üzerinden 10", "z hanım kızım, öğle namazı kaç rekattır?", sınıfta pazarcı gibi bağırıyoruz z'ye, "eiiiight!", "eight, eight!", z diyor k, "sekiz, hocam", "aferin kızım, otur, sana da on." sıra bana geldi, öyle rahatız ki, ne sorarsan sor hoca, içinden geçerim. "one hundred and fourteen, bob. stand up, please."
valla nasıl diyeyim. tabi sınıfta bir sessizlik ki, oy oy oy. oy oy oy oy oy. cevap bile vermedik, başımız önde, "otur yavrum" dedi, oturduk, zil çaldı birazdan, çıkamadık bile. giderken döndü arkasına, "notlarınız geçerli çocuklar, üzülmeyin lütfen" dedi, ona da cevap veremedik.
yani cehaletin bu kadarı. adamın sayıları bilecek kadar olsun ingilizce bilmediği fikrine nereden kapılmıştık ki. din öğretmeni diye mi. ne salaklık. daha da sevdik bedrettin hoca'yı sonra. derslerinde bir daha ne azdık, ne başka bir ders için izin istedik, ne "erken çıkalım mı hocam" dedik. ertesi yıl, ilk din dersimiz, kapıdan bir başkası girdi. yıkıldık. ders arası idareye koştuk, "bedrettin hocamız nerede?" dedik, taşınmış. okula iki vesait yapacak bütçesi yokmuş. affını istemiş. ağlayanlar oldu sınıfta. hiçbir okulda, hele bizimki gibi bir okulda, bizimki gibi bir sınıfta, bir 'din kültürü ve ahlak bilgisi öğretmeni' için ağlanmamıştır.
keşke sağ olsa hala, keşke kulakları çınlasa şimdi. "çocuklar beni anıyor olmasın?" dese.
Dünyanın en güzel öğretmeni olmak için güzelliğin dışında hangi özellikleri taşımak gerekir bilemiyorum. Öğrencilerin iyi birer gözlemci olduğunu göz önüne alacaksak sanırım o (bkz: benimben). ;)
Öğrencilerine saygı duyan öğretmen en güzel öğretmendir. Sosyal psikoloji hocama bayılıyorum. Adam o kadar kibar ki... nasılsınız kuzu hanım diyor mesela. Gördüğü yerde selam verir mutlaka. Mükemmel de ders anlatır. Derste kalp kırmaz. Herkesi dinler. Sık sık fikir sorar. Ondan korktuğum için değil sevdiğimden saygı duyarım ben. Önünde ayak ayak üstüne bile atmam *