bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
Buraya en son yazdığımda İzmir'deydim. Bir günlük bir kaçamak yapmak biraz da gençliğimin geçtiği sokakları görmek istemiştim.
Sarhoşluk dışında bir kaçamağım olmadığı gibi aradığım hiçbir şeyi de bulamadım. Ne sokaklar tanıdıktı ne insanlar ne tabelalar... Ama hissettiğim mutlak yalnızlık duygusu müthişti. Annemlerde 45 dakika uzakta olup o an ölsem uzun zaman kimsenin izimi bulamayacağını bilmek heyecan verici gelmişti.
Şimdi ise için kurumuş durumda. Evden işe işten eve gidip gelen bir sarkaç gibi hayat. Akşam evde duvara bakıyorum sakinleşebilmek ve uyuyabilmek için.
Lanet olsun ya depremde ölmekten korkmuyorum. Engelli kalmaktan birileri e muhtaç olmaktan ödüm kopuyor. Uyuyamıyorum. Her gün o insanlardan biriyle burun buruna gelip bundan korktuğum için kendimden tiksiniyorum. O insanlar bunu yaşarken benim bu korkaklığım utanmazca geliyor.
Hep beterin beteri var deyip susup oturduğum için kendimi suçluyorum. Gidip bir siyasi partiye üye olmaya korkuyorum, bir eyleme katılmaya korkuyorum. Sustukça içim çürüyor.
Kendime lanet okuyorum. Ben ne zaman bu hâle geldim yahu. Ne zaman bu kadar çok kaybedecek şeyim oldu.
Bu hayatı istemiyorum. Kesinlikle istemiyorum. Bir şey yapmalıyım.
Kesinlikle bir şey yapmalıyım.
Bir şey...