olmuyor, kurtaramıyorum kendimi bu düşünceden. artık her şeyden, herkesten sıkılıyorum. daha yeni başladığım üniversite bile daha üçüncü günden sıkıcı gelmeye başladı. kimseyle konuşmak, kimseyle muhattap olmak istemiyorum ailem dışında. ne zaman yeni bir maceraya başlasam bu hep oluyor, sanki ben o başladığım maceraya ait değilmiş gibi hissediyorum. her gün, her saat bu eylemi aklımdan geçirmekten sıkıldım, ama olmuyor 23 yıldır yarın daha güzel olur diye hep erteliyorum bu eylemi gerçekkeştirmeyi. her gün allah’a dualar ediyorum, bazen ağlıyorum sessizce, insanlara sahte gülüşler atmaktan artık sıkıldım. ne olurdu biraz daha mutlu olsaydım şu hayatta.