barış manço'nun çok az bilinen muhteşem bir şarkısıdır. hayatımın en dispotik günlerini geçiriyorum. benim kadar ütopik ve yaşamı boyunca ütopyalarının yüzde 60 kadarını gerçekleştirebilen bir insan kendini bu hallere nasıl düşürebildi işin içinden çıkamıyorum. eskiden böyle zamanlarımda elimden geldiğince kaos içeren her şeyden uzak dururdum. sit com'ların bile şakadan kaos içeren atlayarak izlerdim. hayatımın hiç bir evresinde şimdiki düştüğüm durumun yanına bile yaklaşmamıştım. bu ruh şeraitimde kendimi daha beter kaotik anlamlara salıyorum artık. bir kaç gün önce sarı mersedes filmini izledim. bugün de 1985 yapımı ''14 numara'' filmini. bu barış manço eseri o filmde sıklıkla fonda çalar. baya da uyumlu haldedirler. son zamanlarda dünyada dispotik sinema büyük ilgi görüyor. bence bahsettiğim iki film dünya sinema okullarında ders olarak okutulmalıdır.
deste deste gül topladim gül dalında bülbül nerede enginlere yelken açtım yelkenimde rüzgar nerede
şifa bulmaz derde düştüm derdime dermanım nerede hiç kapanmaz bir yârem var yâreme tek çârem nerede
yıllar önce telli duvaklı bana koşan karım nerede kâh üzüntüm, kâh sevincim can yoldaşım kadınım nerede