Kamu hizmetlerine harcanmak için hükûmetin, yerel yönetimlerin yasalara göre doğrudan doğruya veya bazı malların fiyatlarının üstüne koyarak dolaylı yoldan herkesten topladığı para.
Örnek kullanım: Önce vergiyi kolay tahsil etmenin vesilesini hazırlasınlar. (B. Felek)
Bir ülkede Yaşama hakkını elde etmek için ödemekle yükümlü olduğumuz maddi, manevi şeylerin tümü. Miktar, kutsal devlet tarafından belirlenip kulun ne kazandığına ya da nasıl kazandığına bakılmaksızın sorgusuz sualsiz tahsil edilir. nasıl harcanacağı devlet büyüklerimizin tasarrufundadır. İster saray yapar, ister hayır hasenat işleri yapan(!) vakıflara verir, ister halka dağıtır, isterse cukkaya atar. Çok şükür ülkemizde hakka hukuka giren siyasetçi yok. Hepsi halkının hizmetkarı.
bir gelir vergisi var. bordroluların maaşından peşin peşin kesilir. iş sahiplerinin yıllık beyanı üzerinden tahsil edilir, genelde de tahsil edilemez. çünkü özellikle esnaf tayfası bu beyanı doldururken her türlü katakulliyi yapar ve gerçek gelirini gizler. bir de büyükler vardır. devlet baba arada bir sevdiklerinin vergi borçlarını affeder öte yandan sevmediklerinin malına çökmek için bahane olarak kullanır. ikinci bir vergi sahip olduklarınız üzerinden belirli periyotlarda ödenen vergidir. motorlu taşıtlar vergisi, emlak vergisi, çevre temizlik vergisi gibi. buna da dönem dönem af çıkar. ödeyen ödediğiyle kalır, ödemeyen cüzi miktarlarla birikmiş borcunu temizler. bütün bu vergilerin devletin önemli bir gelir kaynağı olması gerekirken gerek mevzuattaki boşluklar gerek devletin konuya yaklaşımı yüzünden pek başarılı bir sistem olamıyor. toplanan vergilerin esas kaynağı gelir vergisi olması gerekirken açığı kapatmak için icat edilen dolaylı vergiler. gider vergisi diyorum ben ona. satın alınan her şeyin fiyatına dahil edilen kdv, ötv benzeri vergiler. esas gelir kaynağını bunlar oluşturuyor. kanaatimce son derece adaletsiz bir sistem.
gelir vergisi, gelire göre dilimlendirilir. örneğin yıllık kazancın ilk 18 bin liralık kısmından %15 vergi alınırken, 148 bin liranın üzerindeki kısmından %35 vergi alınır. öyle bir kısım yoksa vergi de yoktur.
şimdi bunu neden anlattım? ilk ciddi iş görüşmemde toy ve salak olduğum için kafamda net maaş/ brüt maaş dönüşümü yoktu. bütün maaş pazarlığı brüt üzerinden yapıldı, ben de "lan bi bok anlamıyorum" diyemediğim için kuş gibi bir paraya kandım.
miktarı arttıkça, devletin eline daha az gelir geçmesini sağlayan paralar bütünü.
böyle de ilginç bir paradoksa sahiptir kendisi. benzer bir paradoksa asgari ücret de sahip ama tepedekiler hala bu ikisinin paradoksunu çözemediler gibi. yakında miletçe öğreneceğiz.
ekonomik birimlerden siyasi cebir altında ve karşılıksız devlete kaynak olarak aktarılan para.
19. asrın başında dağılma tehlikesiyle karşı karşıya olan osmanlı imparatorluğu'nun yaşadığı mali krizin temel sebebi taşrada toplanan vergilerin mühim bir kısmının aracıların elinde kalmasıydı.
reform adımlarıyla artırılan vergi geliri sayesinde imparatorluk birinci dünya savaşı'na kadar ayakta tutuldu. bu sebeple 19. asırda osmanlı merkezi idaresinin vergi gelirlerini nasıl artırabildiği sorusu ehemmiyet taşıyor.
reformlar ve mali merkezileşme prosesinin içtimai ve siyasi bedeli de bir hayli ağırdı. halk üzerindeki baskının artması siyasi rejimin meşruiyetini sorgulattı. vergi rejiminin eşitlik ve adaletten uzak olması imparatorluğun birçok bölgesindeki milliyetçi hareketlere ivme kazandırdı. önce rumeli'de, sonra doğu anadolu'da patlak veren sırp, yunan, bulgar ve ermeni meselelerinin ardında vergi meselesi de vardı.
Vergi namustur tanımlamasıyla yetiştirildik biz. Ülkemizin herhangi bir büyük petrol geliri vs. Olmadığı için vergiye bağımlı bir ülke olduğumuzu söylediler hep. Fakat şu an özellikle son zamanlardaki yolsuzluklar göz önüne alınınca ülkenin namusu hiç bu kadar kirlenmemiştir herhalde. Dünyanın vergisini veriyoruz ne hizmet var ne de can Güvenliğimiz.
devletlerin geliri azaldıkça tabana yayılan, kişinin gelirinden devlete verilen pay.
14. yüzyılda avrupa'da feodal beylerin geliri azaldıkça, köylüler çok büyük vergi yükleri altında ezilmeye başlamışlar. bunun üzerine de köylüler tarımsal üretimi bırakmış ve avrupa'da 14.yüzyıl büyük kıtlıklar ve ekonomik krizler yüzyılı olarak anılmış.