Gelmesi bazen iyi bazen kötü olan sestir. Sessizliği sevmeyen bir bünye olan kendim için, yaşam belirtisidir. Bana hep iyi gelir. Ama bazı kişiler için - ki bazen abartırlar bana göre - tahammül edilemez bir ses olmaktadır. Çocuktur az koşsun bırakın ya, gündüz koşsun, kahkahalar atsın. Gece zaten ailesi bilinçli ise uyur. Rahatsızlığınızı çocuk ortamda değilken annesine dile getirebilirsiniz, çocuk gece patır patır koşuyorsa gece değil gündüzken makul ölçüde konuşarak halledebilirsiniz diye düşünüyorum. Anne babası işten gelmiş yorgunken, bir de çocukla uğraşıyorken; "sustur şu çocuğu!" diyen kaynana gibi giderseniz ters tepki alırsınız.
iki tarafın da haklı olduğu durumdur. aynı zamanda iki tarafın da fedakarlığı ile çözülebilir.
günümüz çocukları koşturup enerji atabilmek için yeterli alana sahip değiller maalesef.
apartman kültürü, bir kata 6 daire sığdırmak, malzemeden çalıp ince duvar örmek falan derken ses de engellenebilir bir şey olmaktan çıkmıştır.
önceden sokakta büyüdü çocuklar. malum ülkenin durumu yüzünden insanlar sokağa da salamaz oldu.
e çocuk da laf dinleyen bir canlı sayılmaz pek. şiddet de çözüm olmadığından susturmanın ya da durdurmanın pek fazla yolu yoktur. sadece uyku saatlerini ayarlayarak komşuları rahatsız etmemeye çalışabilirsin.
çocuk gürültü nedir bilmez, komşu nedir bilmez, susturmak için bağırırsın daha çok ağlar gürültü yapar.
maruz kalan komşunun da sabretmekten, anlayış göstermekten başka şansı yoktur. ya da tamamen takıntı haline getiriyorsa apartman hayatından vazgeçmesi gerekir. söylemesi kolay tabi, davulun sesi uzaktan hoş gelirmiş. ancak tartışarak, kavga ederek ya da şikayetçi olarak çözebileceğiniz bir problem değildir. çocuk yetiştirmekle alakası yoktur, çocuğun yapısı budur.
allah sabır versin efendim.
O komşu benim. Şu sıralar kaçarı yok, koşacak çocuk. Bir süredir ben de evde tıkılıp kalınca aslında çocuk sahibi olmadığımı evde hayvan beslediğimi anladım. Durmuyor abi adam, ya koşuyor ya da üstüme biniyor; evet, biniyor. Bir de bu koşma ritüeli korkutuyor ara sıra beni, koridorda ileri geri durmadan koşuyor. Bazen ayarı mı bozuldu acaba bu çocuğun diye korkuyorum. Koşma falan diyorum, şşş (sus işareti) yapıp bana yoluna devam ediyor.
makul saatlerde kaçınılmaz olandır, anlayışlı olmak lazım. çocukların başı okşandığında ya da gıdıkları sevildiğinde başını dizlerinize dayayıp uzanmadığını ya da uyumadığını fark ettiğinizde kedi olmadığını anlayacaksınız. patileri büyük olduğu için de haliyle ses çıkartıyorlar, huzur veriyor denilen o hırıltılar da çığlık oluyor. belki eleştirilen şey zamanlama ya da böyle bir zamanda bir araya gelmek gibi dursa da genel anlamda bir rahatsızlık duyulduğu apaçıktır.
ekleme; makulden kasıt ortalama olarak saat 09.00-21.00 arasıdır.
çok ortaya oynayan biri değilim ama bu konuda iki tarafa da kısmen hak veriyorum.
filin bile yavrusu koşturuyor, yuvarlanıyor gün boyu. biz bir de koşan maymunlarız. sorun apartman hayatının çocuğa uygun olmamasında. eskiden apartman çocuğu bile mahalleye inerdi, artık kimse cesaret edemiyor arkadaşına emanet edip göremediği sokağa salmaya.
diğer yandan şu var: gece 10- 11'de çocuğun ayakta işi ne? yatırmak için disipline etmek zoruna gidiyor, o emeği harcamıyorsun, beceremiyorsun, ceremesini komşun çekiyor. kusura bakma burada yerden göğe kadar suçlusun, eksiksin. hem ebeveyn hem şehir insanı olarak.
şu eve kapanma döneminde de komikli ana-baba hesapları, kopyala yapıştır klişeler yerine "çocuğun gazı gürültüsüz nasıl alınır" paylaşımlarına kafa yorsa bir işe yaramış olurlar.
çevremdeki çocuklu ve geniş aileler evde durmak yerine ya misafirliğe gidiyor ya da bu ailelere boyuna misafir geliyor. üst kattaki tek çocuklu aileden günlerdir 3 çocuğun evde koşma, zıplama, hoplama, tepişme sesleri geliyor. daha önce uyardığımda "çocuk işte, yapçak bi' şey yok abi" tepkisi aldığım için kulaklarıma pamuk tıkamaya çalışıyorum. salgınmış, ölüm riskiymiş, yayılım hızıymış; bazı insanlar için bunların önemi yok. empati, çevreye saygı ve çevreyi rahatsız etmeme de birçok insan için değersiz kriterler.
şu salgın günlerinde hepimize en çok gereken şey sabır sanırım. sabahın köründen gecenin körüne dek süren "güp!", "bam!", "loks!" seslerine karşı tahammül sınırlarını genişletmiş olanlara selam olsun. bu daha başlangıç! apartman dairesinde yaşayan çocuğuna evde koşmamayı dahi öğretememiş ebeveynlere de küfürler şelale. "çocuk sıkılıyor". he, bi' o sıkılıyor, bi' o engellenemeyen güç ve enerjiye sahip. sıçtıklarım.
geçen sene siteşehirlerden birindeydim, bir tane çocuk parkı koymuşlar, salıncağın başında ana babalar sıra bekliyor. abartıyorsam ne olayım. bir anne gitmiş dıgıdık oyuncakların üzerindeki çocuğa çıkışıyor "sen çok oynadın kalk artık, oğlum binecek" diye. sonrası zurna tabi.
hadi hususi oyun alanı olan apartman olsun, bunda bile ana-baba (elbette hep anneye yıkılan bir iş) elinden tutup 8 kat indirmeye üşeniyor. ya da zaman bulamıyor diyelim.
okulda oturuyor bu bebeler . bazı bahçede koşmak yasak, nöbetçi öğretmen yetersiz, eğitimi yok çünkü. başına bela almak istemiyor.
"bir yetişkin çocuğun tüm hareketlerini taklit etse bir günde kalbi dayanamaz ölür" derler. bizim yirmi katımız hareket "ihtiyacı" olan canlılar bunlar. e ne yapacak oturacak mı evde? ya da yüzde kaçı oturabilecek?
çocuk yaparken sevgi, istek mühim de bunları da düşünmek, elden geldiğince o kıçı yaymayı bırakıp kaldırıp gazını almak lazım ana babalık adına.
üst katta herhangi bir aile yaşamıyorsa insanı epey ürküten sestir.
bunun bir tık üstü ise kimse yaşamadığı halde üst kattan gelen müzik sesidir.
aslında evime kapı açıldıktan bir süre sonra otomatik başlayan bir müzik aleti koymak istiyorum. ayrıca kapıları da otomatik yaparsam sırf zevkine eve hırsız girmesini sağlayacağım.
işte tanrı bu sebeple benim zengin olmamı istemiyor.
çocukların en enerjik yaşlarına denk düştüğünüz zaman çekilmez oluyor, evet. ancak bir de evin içini de düşünmek gerek. eminim annesini de zapt edemiyordur çocuğunun her tarafından fışkıran enerjisini. oturup sus pus oturmazlar. oyun oynamak isteyecekler, koşacaklar, zıplayacaklar, tepeleyecekler. belli bir yaş üstüne kadar kaçarı yok maalesef. enerjilerini harcamaları için sık sık parklara, oyun alanlarına ya da yorulacağı alanlara yönlendirerek bunu en hafife indirmek mümkün. eve geldiklerinde yoruldukları için mışıl mışıl uyumuş olurlar.
sesten ne kadar rahatsız olsam da, sövsem de küfretsem de, radyoyu açıp türküye bir de ben eşlik etsem de o çocuk büyüyene kadar mecbur kalacağız. ben de az çektirmedim komşulara :( annem komşuları rahatsız ediyorsun diye az mı dövmedi :( sokağa salacaktı beni. bırakacaktı, koşup koşup düşüp düşüp yorulup gelecektim eve işte :(
rahatsız edecek derecedeyse bina yöneticisine şikayet etmek mantıklı olacaktır. benim yaptığım gibi direkt üst kata çıkarsanız 2 metre babasıyla ağız dalaşına girmeniz işten bile değildir. hayır neyime güveniyorsam.
kanunda mı var bilmiyorum ama yaşadığım her apurtumunda üst katta aygır gibi bir koşan çocuk oldu. öyle böyle değil, nasıl bir koşma bu... süvariler üst tarafta koşu antremanı yapıyor sanki. böyle bir ses olamaz. beynimin içine işliyor. o sırada ne küfürler ediyorum, ne yaratıcı küfürler. sönmez reyiz bu küfürleri duysa yayınlarda kullanırdı o derece.