geçen sene siteşehirlerden birindeydim, bir tane çocuk parkı koymuşlar, salıncağın başında ana babalar sıra bekliyor. abartıyorsam ne olayım. bir anne gitmiş dıgıdık oyuncakların üzerindeki çocuğa çıkışıyor "sen çok oynadın kalk artık, oğlum binecek" diye. sonrası zurna tabi.
hadi hususi oyun alanı olan apartman olsun, bunda bile ana-baba (elbette hep anneye yıkılan bir iş) elinden tutup 8 kat indirmeye üşeniyor. ya da zaman bulamıyor diyelim.
okulda oturuyor bu bebeler . bazı bahçede koşmak yasak, nöbetçi öğretmen yetersiz, eğitimi yok çünkü. başına bela almak istemiyor.
"bir yetişkin çocuğun tüm hareketlerini taklit etse bir günde kalbi dayanamaz ölür" derler. bizim yirmi katımız hareket "ihtiyacı" olan canlılar bunlar. e ne yapacak oturacak mı evde? ya da yüzde kaçı oturabilecek?
çocuk yaparken sevgi, istek mühim de bunları da düşünmek, elden geldiğince o kıçı yaymayı bırakıp kaldırıp gazını almak lazım ana babalık adına.
