1990'ların sonlarına doğru kurulmuş, 2000'de çıkarttıkları köledoyuran albümleriyle az biraz popüler olmuş, 2013'ten sonra da yok olmuş türk saykodelik rock grubu.
'90'ların sonunda tanımıştım ben kendilerini. duman'ın ortalığı kelimenin tam anlamıyla duman ettiği, türkçe rock müziğin son 20 yıldaki en iyi dönemiydi o zamanlar. dinar bandosu, dandadadan, korhan futacı ve ayyuka gibi gruplar ise, bu türkçe rock müziği kökünden değiştirmeye yelteniyorlardı. kırıka'nın da sonradan dahil olacağı, söze daha fazla ağırlık veren, müzikal yoğunluğu ise; hafif çakır olmuş bir kafanın üretebileceği kadar lezzetli bir müzik türüydü bu türk saykodelik rock. zamanında barış manço'nun ve tabii ki erkin koray'ın yaptıklarıyla çok farklıydı çünkü sadece gitardan beslenmiyordu; neyden yan flüte, kavaldan düğün davuluna kadar birçok enstrüman kullanıyorlardı. neyse, çok bilmişlik taslamayayım, gruba döneyim.
dünkü yayınımda sık sık şunu dedim: "replikas'ın bu topraklardan çıkmış olması bile başlı başına bir gurur kaynağı olmalı". benim için böyle. kırıka'nın ortaya çıkmasına vesile olmaları (kırıka'nın ilham perisi replikas'tı), kendilerinden sonra popülerleşecek neyse, peyk gibi grupların önünü açmaları (replikas ve o dönemki muadilleri olmasaydı, bu iki grup gibi grupların popülerlik ölçeğinde bu kadar başarılı olabileceklerini sanmıyorum) benim için çok önemli.
biraz da albümler hakkında yazayım. bende olan ve zamanında bıkmadan usanmadan, saatlerce dinlediğim 4 albümlerinden bahsedeceğim:
köledoyuran, seyyah ile popülerleşmiş bir albümdü. albümü dinlemeden önce seyyah'ı duyanlar, replikas'ı "düğün şarkılarını rock altyapısıyla çalan bir grup" olarak mimledi ama fena halde yanıldılar. belki de replikas'ın seyyah'tan başka -birkaç şarkı dışında- bilinen hemen hemen hiçbir şarkısının olmaması bu güruhun bok yemesiydi. köledoyuran'ın en iyileri gulyabani müzik ve yol 'du bence. gulyabani müzik'in "bum baba bum bum/ deh baba deh deh"le başlayan kısmında büyük şok yaşamıştım ilk dinlediğimde. sonrasında ise "kafa mı sallayayım, yoksa kollarımı kaldırıp oynayayım mı?" ikilemini yaşamıştım. yol ise, ilahilerin saflığını ve insanoğlunun berbat doğasını çağrıştırıyor bana. neredeyse 20 yıl geçmiş üzerinden, ilk dinlediğimdeki tadı halâ alabiliyorum.
dadaruhi, köledoyuran'ın peşine takılıp beklentisini yükseltmiş kitlenin replikas'ı bıraktığı albümdü çünkü konserlerinde tek bir şarkıyı yarım saat kadar çalabildiklerini görüp sıkılmışlardı(!). kör taşın kıyısında albümün önüne geçse de, bence hacıyatmaz , yaş elli , deli halayı ve ömür sayacı gibi mükemmel düzenlenmiş şarkılar vardı albümde. hacıyatmaz'ın adının aslında "hacıkalkmaz" olacağı, bilindik bir isim olsun diye sonradan hacıyatmaz'a dönüştürüldüğünü okumuştum. konserlerinde en az 10 dakika olarak çaldıkları bir başka şarkıydı (stüdyo kaydı 4 dakika kadar).
zerre, bugün varım yarın yokum 'la bilinen bir albümdü (klibi güzeldi). çıkış tarihi 2008'miş. o zamanın türkçe rock altyapısına aykırı pek bir numarası yoktu bu şarkının ama sözleri akılda kalıcı olduğu için tutulmuştu bence. bitti deme albümde çok gerilerde kaldı ve beklediğim değeri göremediği hiç. tam bir film müziğiydi halbuki.
biz burada yok iken, baştan sona coverlardan oluşuyordu. neşet ertaş'tan duymaya alıştığım bir ayrılık bir yoksuluk bir ölüm ve köprüden geçti gelin müthişti. özellikle köprüden geçti gelin'de yer yer kreş'i anıyorum ben halâ. zerre'den sonra tamamen türkçe rock'a dönen replikas ile bar grubu etiketinden bir türlü kurtulamamış, değeri bilinmemiş kreş'i birbirlerine çok yakıştırıyorum ben bu albümü dinledikçe.
replikas'ın 2000'lerin başını domine etmesini isterdim. ama ne yazık ki barlardaki konserlerine 20-30 kişi gelen bir grup haline büzüldüler adeta. hiç duymadıysanız, dinlemenizi öneririm. albümleri halen büyük müzik marketlerde ve internette satılmakta.
Edit: resmi siteleri şurada . hiçbir bok güncellenmiyor 5 yıldır. gene de incelemek isterseniz diye linkini bırakayım istedim.
turk rock muzik tarihinin en hakki verilmemis, araya kaynayip gitmis gruplarindan biridir, her albumu ayri bir saheser olsa da, nedense yeterli dinleyici kitlesine ulasamayip kayboluverdiler.
her islerini ayri sevmekle beraber, benim icin en guzel albumleri 2009 cikisli zerredir. zamani icin bulundugu cografyaya fazla gelen, inanilmaz gecisleri olan, muzikleri kadar sozleri de basyapit bir albumdur kendisi.
