gerçekten önemli olan bir tek felsefe sorunu vardır: intihar yaşamın yaşanmaya değip değmediği konusunda yargıya varmak hepsinden önce gelir. geri kalan bütün problemler aslında bu basamağın arkasından gelir.
olmuyor, kurtaramıyorum kendimi bu düşünceden. artık her şeyden, herkesten sıkılıyorum. daha yeni başladığım üniversite bile daha üçüncü günden sıkıcı gelmeye başladı. kimseyle konuşmak, kimseyle muhattap olmak istemiyorum ailem dışında. ne zaman yeni bir maceraya başlasam bu hep oluyor, sanki ben o başladığım maceraya ait değilmiş gibi hissediyorum. her gün, her saat bu eylemi aklımdan geçirmekten sıkıldım, ama olmuyor 23 yıldır yarın daha güzel olur diye hep erteliyorum bu eylemi gerçekkeştirmeyi. her gün allah’a dualar ediyorum, bazen ağlıyorum sessizce, insanlara sahte gülüşler atmaktan artık sıkıldım. ne olurdu biraz daha mutlu olsaydım şu hayatta.
Korkaklık değil aksine cesarettir bence. Hayat insanın ümidini sömürür. Sen olsun be bu da geçer derken çektirir sana acılarını. Bu ümit ve beklenti ile en sonunda pek de bir halt olmamış en fazla geriye birkaç güzel anı bırakmışsındır. İntihar kardeşim boktan dünyaya elveda siz ne halt yiyorsanız yiyin bana eyvallah demektir. Çıkar için değildir, samimidir. Hayata tutunabileceği meçhul, gelip gelmek istemediğini bilmediğimiz halde çocuk yaparız insanoğlu olarak. E tabiki de bu dünyaya habersiz gelen birinin kendi canını alma hakkı da vardır, saygı duyulmalıdır. Çok hayran olmuşumdur ve saygı duymuşumdur bu insanlara.
Hızlı yaşamanın bedeli her şey. Bu kadar hızlı olmamalıydı hiçbir şey. Mesaj atanlara tesekkur ederim. Ama sorun farklı. Inanın çözüm ne ben de tam bilmiyorum
İyi ki var, istediğin zaman bütün bu gereksiz tantana ve koşuşturmacadan kaçış butonu gibi, hep cepte duruyor.
Ölümsüz olmak, hiç ölememek büyük bir işkence olurdu sanırım. Ölüm bu bakımdan güzel bir alternatif. Fani oluşu bir şeyleri değerli kılıyor. Yoksa kimse siklemez hep orda diye.
İntihar da sürekli kaybettiğin fifa maçından çıkmak gibi, sana sunulmuş tüm seçenekler tıkandığı zaman "sikerler öyle işi" diyerekten kontrolü eline almak gibi
Zamanı gelince yapılması makbuldur, gerçekten çıkış olmayınca mesela, diğer türlü bir ahmaklıktır. Tabi insan ümitle yaşar, ümidini kaybedebilirsin, ancak gerçekten çaresizsen yapmalısın.
O yüzden intihar eden insana kızmam çoğu zaman, imrenirim belki de. Ancak hangisi daha cesurca onu da bilemiyorum doğrusu. Bütün bu boktanlıklarına rağmen bu hayata tutunmaya çalışmak, başka kötü insanlara kalmasın meydan diye zorla inadına yaşamak mı yoksa herkesten bir adım önde olup bu hayatın, bu dünyanın önemsizliğinin farkında olup yaşamına son vermek mi?
İkisi de bazı açılardan korkakça, bazı açılardan cesurca geliyor. Hayatın tuhaf ikilemi de burda sanırım, sen hangisini alacaksın?
