İyi ki var, istediğin zaman bütün bu gereksiz tantana ve koşuşturmacadan kaçış butonu gibi, hep cepte duruyor.
Ölümsüz olmak, hiç ölememek büyük bir işkence olurdu sanırım. Ölüm bu bakımdan güzel bir alternatif. Fani oluşu bir şeyleri değerli kılıyor. Yoksa kimse siklemez hep orda diye.
İntihar da sürekli kaybettiğin fifa maçından çıkmak gibi, sana sunulmuş tüm seçenekler tıkandığı zaman "sikerler öyle işi" diyerekten kontrolü eline almak gibi
Zamanı gelince yapılması makbuldur, gerçekten çıkış olmayınca mesela, diğer türlü bir ahmaklıktır. Tabi insan ümitle yaşar, ümidini kaybedebilirsin, ancak gerçekten çaresizsen yapmalısın.
O yüzden intihar eden insana kızmam çoğu zaman, imrenirim belki de. Ancak hangisi daha cesurca onu da bilemiyorum doğrusu. Bütün bu boktanlıklarına rağmen bu hayata tutunmaya çalışmak, başka kötü insanlara kalmasın meydan diye zorla inadına yaşamak mı yoksa herkesten bir adım önde olup bu hayatın, bu dünyanın önemsizliğinin farkında olup yaşamına son vermek mi?
İkisi de bazı açılardan korkakça, bazı açılardan cesurca geliyor. Hayatın tuhaf ikilemi de burda sanırım, sen hangisini alacaksın?