uzun süre boyunca içine tıkılıp kalınca bayan, uzun süre uzak kalınca özlenen birşey. kuantum fiziği bile izah edemez bunu.
şu aralar bayıyor beni. tek başıma evde olsam belki daha eğlenceli olacak ama bildiğin gibi değil. uykudan gözümü açtığımda ilk gördüğüm şey annemin suratı. "napıyorsun anne?" diyorum. "sana bakıyorum" diyor. kadın delirdi iyice. bebek gibi nefes alıp almadığımı kontrol ediyor. hayır yani almayıp napacam? mecbur alıyorum yane.
yine de güzel yanları var evde anne ile olmanın. bir kere kahvaltı hazır ve çay demlenmiş oluyor. her gün ekstra sevdiğin bir şeyler. annem bir de bulaşıkları bana itelemese tadından yenmeyecek ev yaşamı.
Kendisinden Uzak olunan vakit, güvensiz ve kötü hissedilebilen bir yuva.
akrabalarıma, kalmaya gittiğimde bile çok fazlası ile arıyorum onu. Tüm dengem altüst oluyor. Kendi evimdeki rahatlığımı, güvenimi, huzurumu hiçbir yerde bulamıyorum.
ev, yuva: insanın kendini tüm kötülüklerden soyutladığı, gönül bağının olduğu, huzuru bulduğu yer, mahremidir. bu tarife ister bir insanı, ister dört duvar arasını yakıştırın; insanın salt kendi olabildiği alandır.
ev, vardığın yer değil, her yer kararırken ışığı bulduğun yerdir.(pierce brown)
evi ev yapan şey nedir diye sorsalar ne derim? çocuk diyesim geldi direkt. sonra düşündüm; evi yuva yapan şeydir o. evi ev yapan şey ise dört duvar ve bir çatı, eksikliğini göstermesin..
ilkin çevresinde dolanıyor kapalı evin kum yürümüş eşiğe, otlar bitmiş betonun arasında tozlu camları sarmaşık örtmüş eski bir kundura basamakta yazdan kalma çürümüş ip, testi kırığı, otlar otlar. çarpık bir iskemle duruyor söğütün altında dostluklar, giysiler, yüzler düşüyor aklına. biri geliyor arkasında, bir kadın olabilir dönüyor, ne gelen var, ne giden, otlar otlar.