bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
okulda japonca saygı dili derslerinin birinde dersi veren kıymetli hocamız "türkiye'de insanlar ilişkilerinde mesafelerini korumuyor" demişti.
tesadüfen bugün nurullah ataç'ın şu yazdıklarıyla karşılaştım:
"sokakta bana 'ağabay! amca!' demiyorlar mı, sinirleniyorum. belli etmiyorum sinirlendiğimi, ses çıkarmıyorum, ama içimde bir öfke duyuyorum. neden? bizim ulusun törelerinden bu, kişi kendinden yaşlılara 'ağabey' der, 'amca' der, 'baba' der, kadınlara da 'anne', 'abla','teyze'. ben işte bu töreye kızıyorum. niçin birbirimizi kardeş sayıyoruz, bir soydan sayıyoruz? bunun toplumda ne kadar kötü etkileri olduğunu görmüyor musunuz? biz birbirimizi böyle kardeş saydığımız, bir soydan saydığımız için çabucak laubali oluyoruz, ötekinin berikinin, bize yabancı olanların bile işine karışıyoruz, hemen özel yaşamını da öğrenmeye kalkıyoruz. biraz yabancı olalım birbirimize, laubalileşmeyelim, yakınımız saymayalım birbirimizi."
(bkz: shitashiki naka ni mo reigi ari)