bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
" ayyy yazdı yine klavyesini siktiğimin, depresif ergeni" diyecek okuyanların bir çoğu biliyorum. ama yinede yazacağım.
mezun olmak istemiyorum. hayata atılmak istemiyorum. korktuğumdan değil. şuan bile toplumsal hayata ayak uyduramazken mezun olduktan sonra halim nice olur bilemiyorum. belki de bu belirsizlik bir korkudur, emin değilim.
umursamaz olamıyorum, bencil olamıyorum, içim içimi yiyor gözlerimin önünde bu kadar haksızlık varken ve gözümün görmediği trilyonlarca daha haksızlık varken ayak uyduramıyorum insanlara. gerçekten geceleri gözlerime sırf bu yüzden uyku girmiyor. böyle bir hayata insan nasıl bile bile ayak uydurur ki? böyle yaşayıp gerçekten keyif alınabilir mi? içimde inanılmaz bir öfke var. elimden gelse bütün godomanları bir kaşık suda boğarım. " hayat bu" ve " yaşamak böyle bir şey" gibi klişeleri de kabul edemiyorum, bu kadar basit olamaz yaşamak.
işim gerçekten zor gibi geliyor bana. ya topluma ayak uyduracağım ya da çelme takmaya çalışacağım.