bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
Kendi başlığıma bile yazmamışım hiç.
Üzerimde öyle bir ölü tabakası var ki Çırpındıkça battığım, daha da dibe çöktüğüm, Bir türlü kurtulamağım...
İçimden hiçbir şey yapmak gelmiyor, kelimenin tam anlamıyla hiçbir şey... Sevdiğim, yapmak istediğim hiçbir şey yok. Ne bir hobi, ne başka bir şey. Gitmek istediğim yerler vardı, ama onu da çok istemiyorum sanırım. Gerçekten İsteseydim çabalardım, değil mi? Ulaşana kadar gayret gösterirdim değil mi? Ama ben Çabalamak dahi istemiyorum, hiçbir şey yapmak istemiyorum. Beni mutlu eden hiçbir şey yok. Sadece nefes alıyorum o kadar.
İnsanın bir destekçisi olur değil mi? Ailesinden biri, Anne veya babası, onlar olmazsa kardeşi, hiç olmadı bir arkadaşı... Düştüğünde kalkması için yardım eden, hiç değilse "kalk!" diyebilen. Onlar düşünce seni de birlikte götürmezler değil mi? Seni de çekmezler kendi çukurlarına, değil mi?
Gerçi çoktan kaybedilmiş bir savaşın nasıl devam edildiği önemli değildir. Tüm kaleler elden gitmiş, neredeyse tüm askerler ölmüşse, ortada ağır bir yenilgi varsa, yapılacak bir şey kalmamış demektir. Çaba her zaman işe yaramaz. Bazen kaybetmeyi kabul etmek gerekir. Dikkatli düşününce pes etmek o kadar da kötü bir şey değil, değil mi? Nerede duracağını bilmek, hayata biraz daha gerçekci bakmak, yaşanacak hayal kırıklarını azaltır, değil mi? Çünkü gün gelir o kırıklar dayanılmaz kesikler açar ruhunuzda, asla kapatılması mümkün olmayan. Ve o kesiklerden akan, hayata dair pozitif ne düşünceniz varsa, yavaş yavaş ayrılır bedeninizden. Bir daha ulaşamazsınız onlara, ve pes edersiniz o zaman. Gerçeklerle yüzleşmek zor gelir. Kalbiniz durur. Acı içinde gözlerinizi kapatırsınız hayata. Keskin bir acı içinde...
Belki nefes almaya devam edersiniz ama, siz çoktan ölmüşsünüzdür.