bu başlık kişiye özel bir başlıktır
-
İnsanlar diğer hayvanlar ile kıyaslandığında prematüre olarak doğan bir canlıdır ve Hayat, yaşarken anlık olarak öğreniliyor. Yeni farkına vardığım bir şey değil tabi. Buna en güzel örnek ise yeni bir fil yavrusunun ya da bir ceylan yavrusunun doğar doğmaz ne yapacaklarını bilip aynı anda öğrenmeye başlamaları.
Bu açıdan insana benzeyen canlılar elbette vardır ama konumuz o değil. İnsan hayatı öğrenmeye çok geç başlıyor ve bu öğrenme konularında diğer hayvanlara oranla daha çok yetişkinlere muhtaç.
İnsan yaşamını devam ettirebilmek için diğer insanlara muhtaçtır bunu hepimiz biliyoruz. Bilmediğimiz şey ise yarının ne getireceği. Yetişkin insanlar ise yavrularını yarına hazırlıklı bir şekilde yetiştirmeye çalışıyor ve işte tam olarak burada çuvallanılıyor. Bilinmeyen bir şeye hazırlanmak yeterince zorken, yetiştirilme şekli ise yalanların, masalların ve dileklerin üzerine kurulu. Bu yüzden benimde aralarında bulunduğum büyükçene bir gençler topluluğu hayatı kendi kendine yaşarken öğrenirken daha en başında pes ediyor veya karamsarlığa itiliyor.
Herşeyin elimizde olmadığını, yaşam için mücadele gerektiğinin de farkındayız fakat yarın için bir umudun olması için özel bir şeyler olmalı, bir yetenek, kökleri güçlü bir aile ya da başka bir şey. Böyleleri için yaşam ve yarın için umut olabilen şeylerdir lakin yeteneği bu dünyada karşılık bulmayanlar? Kökleri güçlü bir aileye sahip olmayanlar? Böylelerine “ sıradan “ deniyor, belki gerçekten öyledir. Asıl sıkıntılı olan şey ise sıradanların çoğunlukta olması. İşte yetişkinler bu gerçekleri saklayarak yetiştiriyor evlatlarını. Böyle yetişen gençlerde hayata atıldıklarında sudan çıkmış balık gibi kala kalıyor.
“ allahtan umut kesilmez evladım, şükret “ bu lafı duymaktan şahsen ben usandım. Ama ağzımı açıpta diyemiyorum ki “ 60 yaşına merdiven dayamışsın sen senelerce umut ettin ve şükrettin de ne oldu” diyemiyorum bunu. Benim gibi olan yüzbinlerce genç hatta milyonlarca genç vardır diye tahmin ediyorum. Elden gelen tek şey mücadele etmek onunda fazla bir karşılığı yok. Zengin olmayı kast etmiyorum, asgari yaşam şartları için bile çok mücadele ediliyor.
Ebeveynlerin evlatları için yaptıkları fedakarlıkları hafife alıyorum sanmasın kimse, benim kızdığım şey gençleri yetiştirirken her şeyin güzel olacağı yalanı. Ebeveyn olmadan bilemeyeceğim ama yarına dair bir umut vermeye çalışmak gibi bu. Umut insanı yaşatan şeylerden biri ama bence bu umut verme şekli sıradan gençlerin hayata bir sıfır yenik başlama nedenlerinden biri.
Çok dağınık yazdım düşücülerimi biliyorum.
“ allahtan ümit kesilmez “ deyip, “ şükredip” yaşamaya devam mı edelim? Ne yapalım siz sözleyin.