karaca ahmet mezarlığının içinde semiha şakir vakfı tarafından yaptırılan cami. mimarlar hüsrev tayla ve zeynep fadıllıoğlu, 2009 yılında hizmete açılmış. o tarihten bu yana belki on cenazeye gittim burada. fordun üretim bandı gibi çalışıyor maşallah. her seferinde en az 8 musalla taşı dolu. boş yok. her taşın etrafında cenaze sahipleri yığılıyor. kim kime dum duma. kime baş sağlığı diyeceğini şaşırıyor insan. namazdan sonra her tabutun başına ayrı imam geliyor, er kişi niyetine, hatun kiyi niyetine namazlar kılınıyor sonra kıyamet başlıyor. otoparkta sekiz cenaze arabası birden. ölüsünü sırtlayan arabalara hücum ediyor. üç karışlık otopark zaten tıklım tıklım. illaki sonradan gelmiş bir araç çıkışı engelleyecek şekilde parketmiş oluyor. kornalar, küfürler bağırış çağırış arasında cenaze araçları yola çıkıyor. kimi karaca ahmet mezarlığının içinde defnediliyor, kimi başka mezarlıklara yol alıyor. peşinden dörtlüleri yakmış araçlar kortej oluşturma çabasına giriyor. şehir trafiğinde ne mümkün. istanbul'da adım başı cami var. hemen hepsinde cenaze namazı kılınabiliyor. bu şakirin camisine üşüşmenin sebebini anlayamıyorum. öyle bir gürültü patırtı ve karmaşa var ki. ölümün de bir vakarı olmalı.
gördüğüm ilk "değişik" mimariye sahip cami. kubbesinin yerden, minarelerle birlikte başlaması çok acayibime gitmişti ilk zamanlar. yıllardır ne zaman yanından geçsem "kim bu şakir" diye merakım olurdu da hiç araştırmamıştım. aklıma bile gelmemişti. ama bu cami şakir'e aitse "Şakir'in" diye yazılmalıydı diye de düşünürdüm. ama öyle de çok saçma olurdu. en son "şakirin" diye bir cemaatin varlığına hükmedip, bu caminin de onlar tarafından yaptırıldığına ikna etmiştim kendimi. aslında gerçek çok da farklı değilmiş ama gel gör ki binlerce kez aklının ucundan gelip geçmiş bir soruyu bir kez de olsa insan araştırmaz mı? bugün burada bu başlığı görünce utanmadım değil.