duyarsızız çoğumuz. duyarsız olmayıp da ne yapıcaz. öyle bir coğrafyada yaşıyoruz ki hep kan akıyor, can çıkıyor. bin yıllar boyu batıdan doğu'ya, doğu'dan batıya giden fatihlerin yakıp yıkarak geçtiği, tarümar ettiği bir coğrafya. iskenderin ordularından tut, perslere, cengiz han'dan timurlenk'e, bir at, bir kılıcı olan üstünden geçmiş anadolunun. yakıp yıkarak, asıp keserek. polemik olmasın diye yakın tarihe girmiyorum. biz bütün bu katliamlardan arta kalan, hayatta kalmayı başarmış insanların torunlarıyız. kendimizi türk diye tanımlıyoruz ama gen havuzumuzda bu coğrafyadan geçen her türlü insanın izleri var. tam bir çorba, dünyanın en karmaşık gen havuzu anadoluda. binyıllarca yaşanan acılarla başetmenin yolu belki de hemen unutmak hatta görmezden gelmek. hepten nasırlaşmak. başka türlü, bunları üstüste ekleyerek yaşamanın imkanı yok çünkü. travmayı bastırmak, unutmuş gibi yapmak ve hayatta kalmak. aynı nedenle çok vahşiyiz, çok öfkeliyiz. acıyı bastırdığımız için, görmezden geldiğimiz için, yüzleşmekten korktuğumuz, yüzleştiğimizde iç dinamiklerin bozulacağı, hayata tutunma başarısını gösteremeyeceğimiz için. gördüğümüzü hemen unutmak, unutmuş gibi yapmak, acılar yaşanmamış gibi devam etmek. devam edebilenlerin torunlarıyız. dayanamayanları yolda bıraktık. hayatta kalanların ortak özelliği acıya duyarsızlık, nasırlaşmak.