İlk ve son kez ilkokulda telefonumu evde unuttuğumda kullanmıştım. Güvenpark'ta bu telefonlar için kart satan bir amca vardı. Hala var sanırım, pek dikkat etmedim. Kartımı lisede kaybedince de üzülmüştüm, ben onu hep yanımda tutuyordum, bir gün ankesörlü telefona ihtiyaç duyma olasılığım heyecan veriyordu. Hoş, başıma kötü bir şey gelmiş demektir ya bu, neyse. Bir de küçükken metroda bulunanlarına kafamı sokmak isterdim, bazen yapar hemen bizimkilerin yanına koşardım. Gidip bakayım güvenpark'taki amcaya, bi kart alıp arayayım arkadaşı da gönül rahatlığıyla kahverengi şeffaflığın tadını çıkarayım bari.