bedia tuncer' in 1964 yılında çalıştığı bakırköy ruh ve sinir hastalıkları merkezindeki hastaların yazdığı şiirleri topladığı, düzenlediği ve "inilti" diye yayımladığı kitaptır. kendi türünde ilk ve tek örnektir.
beni hikayesinden çok ismi etkilemiştir: inilti.. akıl hastalarına "deli" sıfatından daha fazlası yakıştırılmıştır böylelikle. aslında acı çeken insanlar olduklarının altı çizilmiştir. acıları ciddiye alınmıştır ve ruhlarından kalemlerine dökülen sözler bu acının bir tezahürü olarak görülmüştür. böyle eserler önemlidir ve önem verilmelidir.
"Tanrım bana sabır ver;
Tahammülüm yok artık.
Gözüme bir perde ger,
Tahammülüm yok artık.
Bu deliler alemi,
Büktü benim belimi.
Bu bitmeyen elemi
Tanrım doldur çilemi."
"Günlerim taburcu olmamı beklemekle geçiyor.
Gençliğim delilere hoş görünmekle bitiyor.
Gün güne her gün daha çok eriyorum.
Güldüğümü rüyamda pek az görüyorum."