ispanyolca yaşasın hayat. aynı zamanda bir cold play şaheseridir. kendileriyle, bir gün arkadaşımın arabasında yolculuk ederken "roman cavalry geçiyor vuhuu" şeklinde tanışmıştım; yani, benim zavallı zihnimi o şekilde çelmişti. kafam da güzeldi. çok üstüme gelmeyin. sonra dedim adam akıllı, ayık kafayla bir dinleyeyim. sene 2008. genciz daha. sonra sardık buna. ne zaman kafam güzel eve gelsem, bak evlendim hâlâ, yatmadan bunu bir açar dinlerim. dinlerdim yani. çünkü ben bunu mal gibi "vay lan! neydik ne olduk! bir zamanlar fırtınalar estirirdim; eskisi değilim şimdi değiştim" falan gibi hafif geniş bir skalada dinlerdim. sonra geçenlerde "ya acaba ben bu şarkıyı doğru mu anlıyorum? bir araştırsam mı? hayır ayıp olmasın şimdi adamlara. ne bileyim mona lisa'ya bakıp aaa ne tatlı hatun demek gibi olmasın lan" dedim kendi kendime. kafam bayağı dumanlıydı ama. normalde pek düşünemiyorum böyle şeyler. vaktim yok yani. yoksa kapasite var da işte boş zamanlarda kapasite kullanımımı düşürüyorum ki motor soğusun. ulan sonra bir baktım ne göreyim? bu bildiğin laiklik marşı dedim kendi kendime. şimdi batılı arkadaşlar lambur-lumbur din karşıtı diye girmişler topa ama çok sert girmişler. sarı kart o. ben söyleyeyim. abi olay, inançların kullanılarak insanların sömürülmesi. e bunun çözümü de laiklik işte! gerçi bak, fransızların yorumlarına bakmadım, şimdi yazarken aklıma geldi. kesin görmüşlerdir onlar da bu açıdan. ben buna da bir bakayım.
gerçi neresinden bakarsanız bakın, baba şarkıdır bence. evet zevkler ve renkler tartışılmaz doğru ama sanat üst düzeyse hakkını da teslim etmek gerekmez mi?