Neil gaiman'nın yazdığı çocukluğumuzun güzel filmleri tadında bir romandır kendisi. Hani bir film açarsınız, iki çocuk tavan arasındaki tozlu kutuların gizemlerini çözüyordur heyecanlı heyecanlı. Sonra bir kutu açarlar, içinden bir oyun çıkar, zarı atarlar ve evin içinde kocaman bir fil ile yağmur ormanları belirir. İşte böyle bir kitap amerikan tanrıları. evet,(bkz: jumanji)'nin tadını alacaksınız. hem de ilk sayfalardan itibaren.
Gerçek dünyanın içinde "ya tanrılar aramızda geziniyorsa?" sorusunun sonsuz cevaplarından belki en hoşumuza gidenidir. Neil namıssızı o kadar güzel kurgulamıştır ki, bazı durumları size anlatmasa da siz yerçekimini bilmenizin eminliğinde o durumları biliyor olursunuz.
Tanrılar mı bizi yaratıyor yoksa biz mi tanrıları yaratıyoruz paradoksunun roman halidir ve cevabı da vardır tabii ki. İlk insanlardan, ortaçağlardan, her medeniyet ve kültürden yaratılan tanrıları, amerikanın keşfiyle birlikte oraya göç eden insanların tanrılarını da amerikaya götürüş hikayesidir. Ve acıklı tarafı şudur ki; zihninde tanrıları yaratıp var olmalarını sağlayan insanlar, gelişen teknolojiye bilinçsizce tapınmaya başlayıp, beraberlerinde getirdikleri tanrılarını amerikada unuturlarsa ne olur?
Nihayetinde tanrıların teknolojiyle savaşması ve unutulmuşluğun acıklı hikayesidir bu.
Age of empires gibi oyunları oynayıp, yahut fantastik filmler izleyerek baltık mitolojisi tanrılarındaki gizemden hoşlananların çok beğeneceği kitaptır. Tanrıların hileleri, yaramazlıklar, sapkınlıkları, güçleri, öfkeleri ve insanlığı anlatışları vardır ki cidden eğlendirir.
Kitabın en başında başlayan o "la noliy, aha ölecek, kesin göremeyecek, olm gitme oraya!" heyecanı, kitabın sonuna kadar devam edecek. Üstelik kahramanı kendiniz yerine koyma hali gerçekleşeceği için, sizi çok ağır bir yük altında da bırakacak hikaye. Bazılarınız kabullenecek, bazılarınız asla diyecek ama okumaktan geri durmayacağınız aşikar.
Her kültür ve insan topluluğu kendi tanrısını yaratıyorsa, tek tanrılı dinlerin her kültürdeki yansıması nasıldır? Bunun cevabı da var elbette ve çok güleceğiniz bir cevap olacak.
Gaiman ipnesinin birazdan biraz fazla hollywood tarzında takılmakla, dahiyane bir kafaya sahip olmak arasında kafasından çıkanlar cidden keyifli. Diğer kitaplarında da bu tat var çünkü. İpne işte. Bir de kedisi, köpeği, çoluğu çömbeleği, şatosu neyin var ipnenin. Ordan oraya, ordan oraya gidiyor, kaldığı evlerin arkadaşların haddi hesabı yok. Stephen king'le kankitolli filan. İpne. Sonra vay da kıskanıyor musun. Ne kıskanıcam ben de yazarım ama vaktim yok. Geyman.