biraz önce biten maçta gençlerbirliği'ne ankara'da 3-0 yenilerek 2018'deki galibiyet hasretini sürdüren izmir'in gururu.
ligin ilk yarısındaki kayseri deplasmanından sonra oynadığımız en kötü maç buydu. hiçbir pozisyona giremedik, hiç şut çekemedik, maç boyu hücuma çıkamadığımız gibi, savunmayı da yapamadık. beto, kadu ve castro'nun olmaması takımı korkunç etkiledi. bir de, hedefsiz kalmış olmamız söz konusu. 2018'e fenerbahçe, kayserispor ve trabzonspor maçlarıyla başlayınca "fikstür zor, puan alamazsak bile sorun olmaz" mantığı devreye girmişti ama bu da bir yanılsamaymış. takım son 6 maçında galibiyet alamadı ve işin kötüsü, şu son iki maçta fark bekleyen benim gibi insanları da fena halde üzdü. gençlerbirliği maçının son dakikaları o kadar kötüydü ki, sinirden gözlerim doldu.
takımın hedefsiz kalması futbolcuların bahanesi olabilir ama teknik ekibin bahanesi olamaz. 10 kişi kalmışken 3'lü stoper oynamayı denemek, sonradan forvet hattını 2'lemek cesur hamleler gibi görünebilir ama buram buram akılsızlık kokuyor. bilmiyorum, belki de tamer tuna yeternce adını duyurmuştur bizde. o da hedefine ulaşmış olabilir.
haftaya izmir'de oynanacak sivasspor maçı ile biraz daha net bir resim göreceğiz galiba. galibiyet hasreti 7 maça çıkmış bir takımda birçok oyuncu kızağa çekilecektir. umarım kazanırız ama eğer bu ruhsuzluk sahaya yansımaya devam edecekse, kazanıp kaybetmemizin de hiçbir önemi yok demektir. ligin en az isabetli pas yapabilen takımından 3 ara pasla 3 gol yedik ve son dakikalarda maç 5-0 da olabilirdi. hayal kırıklığı ve öfkenin iç içe girmiş halinden nefret ediyorum.