şimdi öncelikle şunu söylemelim çocuk yapmak için para, maddiyat, olanak değil "yürek" lazımdır.
Ben 15-16 yaşıma kadar ablamla aynı odada büyüdüm odanın iki yanında 2 yatak, ortada bir masa 1 tane 3 kapaklı dolap o kadar. geceleri annem birimizin babam birimizin yatağına girerdi 4 ümüz sohbet ederdik uyku öncesi. sabah kalkınca tuvalete girme sıkıntısı olurdu, çünkü evdeki herkes evden çıkardı sabah erkenden. elektrik kesilince mum etrafında atlas karıştırır, ansiklopedi okurduk. tepsiyi rampa yapar ceviz yuvarlardık, kim kimin cevizine vurursa karşı tarafın cevizini alırdı falan falan...
şimdi diceksiniz ki vay efendim günümüz koşullarında herkesin elinde akıllı cep telefonları, tabletler, kolej paraları, bez olmuş bilmem kaç lira, mama fiskdsjvneroıvwendokvn...
efendim çocuk dediğin parayla beslenmez, ilgiyle beslenir, alakayla beslenir, sevgiyle beslenir. ona ayırabileceğin zamanla beslenir, onunla paylaşabileceğin şeylerle beslenir. Öğretebildiklerinle, ona katabildiklerinle beslenir. Yüreğine işlediklerinle, onu yoğururken ruhuna kattıklarında beslenir. güzel, huzurlu, mutlu bir aile ortamıyla beslenir (dikkat edin güzel kıyafetler, ayrı oda, PS4 falan demiyorum). gerisi lafügüzaf.
haa konumuza dönersek, çocuk yaparken insan önce yüreğine bakacak bende o çocuğu büyütecek yürek varmı diye.