Geçenlerde şiiri düşündüm yapacak başka şeylerim yokmuşçasına. Neden? Çünkü şiiri okumayı, okuduklarım üzerine düşünmeyi, ve bundan da ötesi okuduklarımı hissetmeyi seviyorum. Fark ettim ki bir diyalog sonrasında, insanlar bir şekilde acı çekmeyi sevebiliyorlar. Kimi karanlık düşünceler kurar uyumadan, kimi bazı aksiyonlar alır. İşte ben de karanlık şiirleri okuyorum. Kavuşulamayan, hayal kırıklıkları, kırgınlıklar, pişmanlıklar bazen de hissizlikler dolu, aşksız, yalnız, talihsiz bir aşk hikayesine bulanmış dizeleri. Böyle çekiyorum acımı, ödüyorum bedelini yaşamanın yeterince mutsuzluğum yokmuş gibi.
