Hiçbir yere, hiçbir şeye, hiçbir kimseye bağımlı olmayan?
Gerçek şu ki aile, dostluk ve mesleki ilişkilerimiz bizi her daim bağımlı yapıyor. Kök saldıkça hayata daha bağımlı hale geliyoruz. sevdikçe, alıştıkça, değer verdikçe daha da. Kendimizi düşünmezsek illa ki düşünecek birileri oluyor. Anneye kıyamıyoruz, babaya üzülüyoruz, kardeşi bırakamıyoruz bi de üstüne yeni canlar ekliyoruz dünyaya. Sonra da özgür gibi görünen ama aslında ruhları bile başkalarına ait kölelere dönüşüyoruz.
Çekip gitmek kolay olmuyor, nereye gitsen kendini de götürüyorsun çünkü, nasıl özgür olacaksın ki!
Mutlak mutluluk gibi mutlak özgürlük de yok, olmayacak. Nispeten daha özgür olanlar bile sadece "özgürmüş" gibi yapacaklar.
Kimisi yılda iki hafta kumsala uzanmayı özgürlük sayacak, kimisi işi gücü bırakıp gezgin olmayı. Ancak beden kendini ne kadar özgür saysa da, mutlak mutluluğu bulamayanların ruhları da hiçbir koşulda özgür olamayacak.
