eli öpülesi insanların aslında hatırlanmak için böyle bir güne ihtiyaçları olmaması gerekmesine rağmen yoğun hayat kosusturmacasi icerisinde ancak böyle gunlerle kendilerini özel hissettirilmesi gereken, insan dünyaya getirmiş kişilerin gunu.
bir gun bursada fomaradan kent meydanina iniyorum yuruyerek kaldirimda bir cesme vardir. elimi yikiyim diye durdum, cesmede bir anne 4 cocugu ile cebellesiyor. belli dordu de dondurma yemisler eller agizlar kirlenmis anne de tek basina sirayla yikiyor cocuklarin elini agzini. cocuklar yerlerinde durmuyor birbilerine vuruyorlar, annenin elinden kurtulan yola atliyor, oburu cesmede dirseklerine kadar su olmus falan, yazik kadincagiz hepsi ile basedemiyor. dur sustan anlayam yok anlicaginiz. o arada yasi 3-4 vardir diye tahmin ettigim cocuklarin en kucugu annesinin yanagini bir optu, kadinin elmacik kemigini falan yuttu cocuk operken. o arada dusunun benim nasil hosuma gitti, kadin herhalde mest olmus olacak ki o da cocugu optu... sonra hepsini birakti onlarin oynamalarina bakti. hepsi hepsi 2-3 dakika icerisinde gerceklesen bir olay. ıste bu insanlar, o kadar sıkıntı, zorluk cekmelerine ragmen bir opucukle herseyi unutan insanlar. elleri degil ayaklari opulse yetmez. olanlar kiymetini bilsin, olmayanlar bol bol dua etsin. bu arada cesitli sebeplerden dolayi cocugunu yanliz buyutmek zorunda kalan, cocuklarina hem annelik hem babalik yapanlarin da gunu sayilir. onlarin da gunu kutlu olsun.