"Kendimizden iyi olanlara nadiren sırrımızı açarız. Onların yanından daha ziyade kaçarız.Tersine,çoğu zaman kendimize benzeyen ve zayıf yanımızı paylaşan kimselere açarız içimizi. Demek ki kendimizi düzeltmeye ya da iyileştirmeyi istemeyiz. Çünkü bunun için önce kusurlu diye hüküm giymek gerekir. Halbuki yalnızca acınmayı ve yolumuzda cesaretlendirilmeyi dileriz. Kısacası hem suçlu olmamayı hem de kendimizi arındırmak için çaba göstermemeyi dileriz. Yeterli hayâsızlık da yoktur, yeterli erdem de. Ne yeterince kötüyüz ne de ahlaklı."