Bu ara beni fena sarmış olan. Ama mesele sadece ölmek değil. Ölmenin türleri var. Hastalıkla vs ölsen yavaş yavaş, yine acı çekiyor olacak ve üzüleceksin ama en azından psikolojik olarak buna hazır olacaksın.
Ben ülkenin geldiği son Halle aslında her aklı başında insanın gayet farkında olduğu ama unutmak ve düşünmek istemediği öldürülme ve tehlikeli ortam meselesinden bahsediyorum.
Türkiye'de hayatımız pamuk ipliğinde ben buna net emin oldum. Polisi unutun, iktidarın polisi eskiden de başarısız olan halinden katbekat daha beter.
Etraf eli silahlı tehlikeli manyaklar ile bezeli. Daha geçen kursta illegal ve kriminal olaylar dışında konuşması olmayan bir öğrencimiz tutuklanmış.
Bireysel silahlanmaya izin yok normal insanlar için çünkü ancak herhalde savaş ortamı olacak ki vali hazretleri senin can tehliken olduğu kabul edip silah verecek.
Silahı alsan dahi savunma amaçlı kullanım çok dar ve cezasız değil.
Şu anda bir manyak (bilhassa kadınlar çok daha riskte) sana sarsa kendini yakma pahasına, senin hayatını da mahvedebilir çünkü nefsi müdafaa ispatlamak diye bir şey de yok gibi bir şey.
Sen zaten silah alamadığın bir dünyada bir manyaktan kurtulmak için herifi ağır yaralanan veya öldürsen mecbur kaldığın için illa ki ceza yiyorsun.
Devlet memurluğu düşünen ben, geleceğimi bir orospu çocuğundan hayatımı kurtarmaya çalışarak yakıyorum düşünün. Yani o ihtimal zaten mucizevi bir şey ve onu yapabilmeme rağmen ben suç alıyorum.
Bu ülke şaka oldu artık. Hayatta kalmak ormanda hayatta kalmaktan daha zor hale geldi ve daha da beter olacak.
Ölümler, tecavüzler çok normalleşti çünkü tarih böylesine tutku dolu koyun sürüsü görmedi ve öngöremedi de. En pesimist muhalefetler bile bazı olayların karşısında iktidarların yıkılacağını düşündü ama bu ekşi IQ kitle her seferinde bizi insanoğlunun cehaletini küçümsemememiz konusunda uyardı.
İleride mantar gibi türeyen ithal tas kafa elemanların (Suri, Afgan, Paki vs) nasıl tehlike saçacağını herkes biliyor. Kendi magandalarımız hariç bir de bunlar var bu emeğin karşılığının olmadığı ve sefaletin normal sayıldığı cehalet diyarında.
Sürekli paranoyak ve endişeli bir moddayım. Izlediğim okuduğum şeylerin de etkisi vardır ama bu boş bir paranoya değil. Pamuk ipliğinde yürüyoruz.
Eceliyle ölmek diye bir şey vardı eskiden artık bari kanamadan ölsem diye bakıyorum. Haince öldürülmek ve akabinde bedenine yapılabilecek şeyleri aklım hayalim almak istemiyor.
Beş yaşında çocuklara yapılanlar ortada, hiç şansımız yok. Sürekli kötü haber vererek psikolojinizi bozmak istemem ama cidden bu ülkeden gitmek istiyorum ben.
Hayatımda ciddi gelecek ilk fırsatta da net gideceğim ama öyle bir şey kalmadı gibi bir şey.
Projectlerdeki hoodlar bile daha güvenli gelir hale geldi. En azından silah alıp kendini savunabilme şansın var çünkü.
