yoktan var olmayan, illa bir dayanak noktası bekleyen duygu. umutsuz olmak için bile bi' dayanağınız lazım ya, sıçayım böyle hayata.
ayrıca, dış etkenlerin yarattığı umutsuzluk halini kırmak mümkün değil. bu dış etkenler üzerinde bir kontrolünüz yoksa (ki çoğu üzerinde yok, biliyoruz bunu. maaşınızı kendiniz artıramıyorsunuz, paranız yoksa ciddi bir sağlık sorununuz olduğunda tedavi olamıyorsunuz, eve 3 kuruş para götürmek için götünü yalamanın kıyısına geldiğiniz üstlerinizin karakter yoksunluğunu gideremiyorsunuz, gençliğinizin katili olan takım küme düşme arifesindeyken taraftar hariç kimsenin kılının kıpırdamadığına gün be gün şahit olmaya devam ediyorsunuz), umutsuz hissetmeye de hakkınız yok gibi oluyor. böyle dönemlerde insanın kendi kendisine kalması korkunç bi' tezatlık yaratıyor: umutsuz hissetmek için neden aradıkça kendinize sarıyorsunuz. "ulan, şurada ben hata yaptım, o yüzden bu durum böyle oldu"ya kadar geliyor kendi kendine tartışmalar. sonunda gene bir neden bulup umutsuzluğu hak etmiş oluyor, o küflü hissi doya doya içinize çekiyorsunuz.