Erich Fromm sevme sanatı kitabında şöyle bir sevgiden bahseder: "Sevgi yalnız belli bir insana bağlılık değildir, bir tutumdur ... Kişi yalnız bir tek insanı seviyor, başka her şeye karşı ilgisiz kalıyorsa, sevgisi sevgi değildir -yaşamaya bağlılık ya da yaygınlaştırılmış bir bencilliktir." Ben de kendisine katılıyorum. Birini, bir şeyi, bir yaratıcıyı, doğayı, bir anneyi, sizi seven sevgiliyi seversiniz. Sonra sevginin başka anlamları olduğunu keşfedersiniz. Başkalarını, kendine düşman olanı, karşısında durduklarını ve kaçtıklarını da sevmeye başlarsan sevgiye bulaşmışsındır. Öbür türlüsü sıradandır. Sıradan olan şeyleri de sevmem. Sıradan seveceğime sevmeyeyim daha iyi. Ayrıca sevmenin iyi gelen bir tarafı olduğunu düşünüyorum. Tabii ki bu bencilce bir sevgi ise geçerli değil bu söylediğim. Erich Fromm'un tarif ettiği gibi sevmek insanla kendisini, hayatı, kusurları barıştırır ve iyileştirir.