şu ülkede hangimizde yok ki dediğim kaygı. hırsızların kafası rahat bir tek.
dün arkadaşlarla buluştuk, güzel güzel rakımızı içtik mezemizi gömdük. katiyen olumsuz bir şeyden bahsetmedik, memleket kurtarmadık. yani düşünsenize rakı sofrasında bile kurtarmıyoruz artık memleketi, öyle bir ümidi kesmişiz. döndük evimize, keyfim yerindeydi yatarken. ne oldu ne bitti beynimde bilmiyorum, sıçtı ağzıma gece gece gelecek kaygısı. kıytırık psikolojik problemlerim falan hep tetiklendi. reinventing your life/#221372 sabahtan beri değişik ülkelerin iş imkanlarına bakıyorum, youtube videoları izliyorum. avrupa'yı amerika'yı bitirdim, uruguay ve peru ihtimallerini araştırırken dedim bi dur artık.
nasıl böyle olur ya, en iyi yerlerden mezunum ben. it gibi çalıştım bir ömür. kazandım durdum o hakimlik sınavlarını, hem de ne puanlarla. almadılar. vaktiyle alınsaydım şimdi ya yargıtay'da olurdum, ya anayasa mahkemesinde. ya da belki hapiste. alınan da oldu benim gibilerden, dün bir tanesiyle skype sohbeti yaptık. khk'yla atıldı 4.5 yıl önce, daha davası bile açılmamış kızın. iki çocuğuna anasından babasından aldığı yardımla bakıyor. eşi de benzer durumda, khk'yle atılmış, bonus olarak 1 yıl da hapis yatmış o, davası sürüyor daha. bunlar bayağı seküler insanlar. yani ben kefilim, bunların alakası yoktu cemaat evleriyle falan. zaten yıllarca alınmayıp alınmayıp sonra girmiş tipler. ben sikerim böyle aşkın ızdırabını deyip avukatlığa yöneldim, onlar kamuyu zorlamışlar. alakaları olsa baştan alınırlardı, biri 3. biri 4. senesinde alınmış. şimdi pasaportları yok, işleri yok, davalarının da ne olacağı belli değil. bekliyorlar öyle. "siz en azından yurt dışına çıkabiliyorsunuz, sgk'lı çalışabiliyorsunuz" dedi. bunlar bu ülkenin en zeki insanları ya. deli olucam, avuntuya bak, pasaportum var, sgk'lı çalışabiliyorum. ölümü gösterip sıtmaya razı etti bizi şerefsizler.
bu şerefsiz dincilere kaptırdık ya şu ülkeyi, bizim de kafamıza sıçayım.