1. En sevdiğim duygulardan daha doğrusu öfke de denebilir. Aynı duygular mı bilmiyorum ama beni hayata bağlayan, badass hissetmemi sağlayan bir şey.

    Herhangi birine bir saniyede duyabilirim, hissetmesi de kolay bir duygu. Her şeyden kıl kapabilirim çünkü ki zaten insanların çoğu da kıl. Zor olmuyor o yüzden.

    Ama yıllara dayalı, uzun süreli nefretlerim var kimilerine, kimi insanlara, kimi olaylara, kimi gruplara, kimi görüşlere. Onlar bir başka işte. Onlardan nefret etmekten zevk duyamıyorum çünkü yok olmalarını istiyorum. Çünkü onlar nefretle büyüyor bunu biliyorum, istedikleri o zaten.

    Onlara verilecek en iyi ceza siklememek. Hem varoluşları anlamsızlaşacak, önemsenmeyip unutulup gidecekler hem de zihnim rahatlayacak.

    Ama fazlası da zarar bu duygunun çünkü nefret eylem ile birleşmeye birleşmeye pasif agresif olup neticede kendine zarar vermeye başlıyorsun. Önce sosyal hayatının sonra zihin yapının en son da bedeninin içine sıçıyorsun.

    Yerinde güzel, her duygu gibi.

    Bunu hissettirecek yegane şeylerden biri de müzik. Özellikle rock/metal formları buna çok uygun

    Şu solistlerin sesleri otomatik gaza getiriyor beni:
    (bkz: )
    (bkz: )
    (bkz: )
    (bkz: )
    (bkz: )
    (bkz: )
    (bkz: )
    #230354 robert frippin sandalyesi | 5 yıl önce (  5 yıl önce)
    1duygu