Kaleydoskop gibi çevirdikçe başka acı taraflarını gördüğümüz, izmir'de meydana gelen felaket. Birçok yazar arkadaşım yıkımın getirdiği felaketleri paylaştı, aynı zamanda medyadan da acıyla takip ediyoruz.
ancak yaşanan bir başka açıyı ve acıyı da çok yakından takip ediyorum ister istemez. home office çalışan abim 7 yaşındaki oğluyla deprem saatlerinde dışarıdalardı. düşünün bir cebinizde cüzdan telefon, yanınızda çocuğunuz, şort tişört dışarı çıkıyorsunuz. çıkış o çıkış. binada zarar var diyorlar, üniversitesinden ekip bekleniyor, binaya giriş yasak. elbette çok şanslılar, elbette bu çok önemli ama bu da bambaşka bir tarafı. ne alacaksın, nasıl alacaksın, ne kadar alacaksın. diş fırçası bile ne kadar lüks, akşam kafamızı koyduğumuz yastık, resmi belgelerin, belki paran, bir iki parça kıymetli eşyan... geç onları anıların, umutların... küçük çocuk tutturur robotum da robotum... ben onsuz uyuyamam.
ilk iki gün arabada yattılar, şimdi bir arkadaşlarında kalıyorlar, bekliyoruz, bekliyorlar... kafalar o kadar temiz yanmış ki, abim telefonda diyor ki oğlanın hiç bebeklik resmi yok bende, hepsi evde, sende var değil mi bir iki tane, çocuğun bebekliği silinecek. sonra yarım saat sonra yine arıyor sevinçle elif çıktı elif, biliyordum içime doğmuştu diye.. hiç tanımadığı elif onun da çocuğu sanki...
kaç bina yıktığını bilsek de, kaç hayat yıktığını bilmediğimiz bir depremdir ayrıca.. dokunduğu herkesi, -tıpkı avatar filmindeki ağaca bağlıymışız gibi- hepimizi kahreden bir felaket.
ne acı ki enkazın üstünde yapışık saçlarıyla telefonla konuşan ruhsuzlar olduğu sürece, biz bu binalarda oturtulmaya, çalıştırılmaya devam edeceğiz ve bu filmde her rolde olacağız gibi görünüyor. ne zaman ki bir cesaret onlara bağlı kuyruklarımıza bir baltayla dalacağız işte o zaman kendi ağacımıza sahip olabileceğiz.
www.youtube.com/... bu da japonya'daki 8,8 şiddetindeki deprem, arkadaşlar bilgisayarını falan tutuyor, haberi sunan da sarsıntı tokyo'da panik yarattı diyor. sarsıntı??
