en asil duyguların hayvanıdır. bir gün bisiklete binerken anahtarımı düşürüp durdum. yanıma siyah iri bir köpek yaklaştı. elimi uzattım "naber yakışıklı" diyerek, kokladı, ben de başını okşadım, arkadaş olduk. vedalaştık, yoluma devam ettim. 50 metre ancak gitmiştim ki yolun kenarındaki bahçeden fırlayan, tasmalı sahipli iki köpek havlayarak beni kovalamaya başladılar. buralarda köpekler tekerlek görünce havlayarak kovalamayı çok severler. hal böyle olunca ben de çok paniklemeden biraz hızlanarak köpekleri atlatmaya çalışıyordum ki, biraz önce arkadaş olduğum koca kara şövalyem "hav hav hav hauvvv" diye ortalığı yıkarak bana yetişti, diğer iki köpeği çıktıkları bahçeye kovalayıp yanıma döndü. sonra beraberce yolumuza devam ettik. oradan yeterince uzaklaştığıma kanaat getirince durdu. ben de durup okşayarak kendisine teşekkür ettim. herkes kendi yoluna gitti.