sürekli panik halinde uçarak bir yere varamayacağını, çarpa çarpa bir hal olduğu camın içinden geçemeyeceğini kanatlarından tutup sakince kendisine anlatmak istediğim varlık.
doğal ortamından çıkıp dört tarafı kapalı yapay bir alanda hapsolmasından kaynaklı paniğini anlayıp azıcık empati yapınca kendisine hak vermiyor değilim. Dışarıda her bir noktasına ulaşabileceğin özgür bir dünya varken gidip küçük bir odanın içinde sıkışıp kalıyorsun. son 2 aydır dünya genelinde de insanlar olarak benzerini yaşıyoruz. kendilerine hak vermemek elde değil.
serzenişle başladığım girdimi, karasineklere karşı vicdan muhasebesiyle sonlandırıyorum.