sıkça söylerim, belki burada da yazmışımdır. ebeveyn olmak ehliyet gerektiren bir şey. sevmeyeceksen çocuk sahibi olmayacaksın. ilk koşul bu. sevgi insana güven veren bir duygu. çoğu ebeveyn çocukken sevilmemiş. sevmeyi de bilmiyor. aşk bile kahırla eşdeğer görülen bir duygu bu topraklarda.
ben annemi babamı çok sevdim. onların beni sevdiğini de biliyordum. tabii ki çatıştık. her nesil bir öncekiyle çatışır. bu da ilerlemenin koşuludur. yoksa yerinde sayar insanlık. ama bu çatışmalar sevgi eksikliğinden kaynaklanmadı. arkadaşlarımın anne babalarına bakıp keşke benimkiler de böyle olsa diye bir şey geçirmedim aklımdan.
çocuğumu da sevdim. öyle sevgi pıtırcığı annelerden değildim ama onun benden bağımsız bir birey olarak gelişmesi için elimden geleni yaptım. bunun yanında her koşulda bana güvenebileceğini bildi. tabii ki onunla da hala bu yaşta bile çatışıyoruz. ama bu sevgiyi eksiltmiyor. onun da beni sevdiğini biliyorum.