Bugün dışarda yağan karın altında yürüyene kadar ne kadar özlediğimi, ne kadar sevdiğimi fark etmediğim doğa olayıdır.
Küçükken kardeşimle yataklarımız odanın iki duvarına yaslıydı, aramızda da pencere vardı manzarası kocaman bi park olan. Kışın sabahları kalkardık heyecanlı heyecanlı perdeyi aralardık, kar yağmış mı gece diye. Eğer yağmışsa o kadar mutlu olurduk ki hala beyaza bürünmüş bir çam ağacı görsem aklıma o parkın görüntüsü gelir.
Aynı zamanda kedimin anlamlandıramadığı doğa olayıdır da. Yavruyken ilk kar yağdığında yere korka korka basıyordu, şimdi yerde görmeye alıştı ama yağarken penceremin önüne oturdu uzun uzun izledi meraklı gözlerle :)