Kendime gülüyorum. Örnek olay: işten yarım saat geç çıktım, yorgun, uykusuz olmanın ve işten geç çıkmanın etkisiyle hayalet gibi minibüslerin kalktığı garaja gittim. Malum hafta sonu, insanlar geziyor... minibüs tıklım tıklım. Bbo binme dedi, iç sesim. Yakındaki markete gittim. Markette Oyalandım falan derken artık marketten çıkayım dedim. Kasadan geçip kapıya yanaştım, baktım kapı açılmıyor. Allahhh allaahhhhfalan derken bi kez daha denedim, yok olmuyor. Meğersem marketin giriş kapısından çıkmaya çalışıyormuşum. Daha doğrusu “çalışamadım”, çabaladım ama olmadı. Beni görüp de açılmayan kapılar utansın. He sonra ne mi oldu? Ben arkamı dönüp çıkışa yönelince Kasada ürünlerinin ücretini ödeyen Bi adamla göz göze geldik. Ben o sıra kendime sesli bir şekilde sövüyordum. Büyük ihtimalle ya deli demiştir ya da Halime üzülmüştür.* Marketten çıkınca da kendime “şapşalsın bbo” diyerek güldüm.
Kendimle çok eğleniyorum galiba, canım kendim. Kendime kalp.