Aslında yalnızlığın tamamen kendi seçimim olduğunu, ilişkilerden nefret ettiğimi, kimsenin kimseyi o kadar da sevmeyeceğini düşünüyorum. Hatta bundan eminim. arkadaşlarım sevgilileriyle alakalı sorunları anlatırken "bugün de haklı çıktım ehehe" diyorum. Velhasılıkelam kendimi kandırdığımı, aslında o kadar çok yalnız kaldığım için bunu içselleştirdiğimi, bunu sevdiğimi geçen gün farkettim. Bundan sonra da alışkanlık olduğu için yalnızlığımla devam edicem iyi mi? Aramızda kalsın ama. Yalnızlık benim arkadaşım aslında, dostum öyle di mi? Evet, entrynin başına döneyim o halde.